Koszty podatkowe twórców w 2018 roku

Organy podatkowe „po cichu” ograniczają stosowanie przez twórców podwyższonych kosztów uzyskania przychodów tylko do drobnych umów o dzieło – pisze Michał Sroczyński, doradca podatkowy.

Działalność o charakterze twórczym, w sytuacjach określonych w art. 22 ust. 9 pkt 3 ustawy o PIT wiąże się z możliwością uwzględnienia tzw. podwyższonych ryczałtowych kosztów uzyskania przychodów.

Przed zmianą, która nastąpiła w 2018 r., możliwość stosowania 50% kosztów uzyskania przychodów była powszechna dla twórców. Limit podwyższonych kosztów przychodu wynosił 50% górnej granicy pierwszego przedziału skali podatkowej czyli 42 764 zł.

Preferencyjnemu rozliczaniu podatników prowadzących działalność twórczą sprzyjał fakt, że zakres przedmiotowy stosowania art. 22 ust. 9 pkt. 3 ustawy o PIT był szeroki i obejmował wiele różnych przejawów działalności twórczej.. Do momentu wprowadzenia nowelizacji, katalog działalności kwalifikowanych jako twórcze był otwarty, a kwestią decydującą o jej charakterze był efekt w postaci utworu. Organy podatkowe podkreślały bowiem, że dla zastosowania podwyższonych kosztów uzyskania przychodów istotne było wykonywanie czynności w ramach praw autorskich, nie zaś ich forma, a jedynym niezbędnym warunkiem do skorzystania z uprawnienia było prowadzenie dokumentacji pozwalającej zidentyfikować stworzone utwory i wypłaty honorarium autorskiego za stworzenie utworu.

Na gruncie dotychczasowej regulacji w pewnych sytuacjach dopuszczane było również uznanie ryczałtowego wynagrodzenia za pracę twórczą jako podstawę do zastosowania 50% kosztów uzyskania przychodów. Jedyną istotną okolicznością, ocenianą przy kontroli rozliczeń był fakt otrzymania honorarium za faktyczne wytworzenie utworu. Ryczałt bowiem, zgodnie z ówczesnym stanowiskiem sądów, był uzasadnioną formą wynagrodzenia za utwór, dla którego wytworzenia nie ma znaczenia czas pracy (np. wyrok WSA w Gdańsku z 31 stycznia 2017 r., I SA/Gd 1410/16).