Interpretacja indywidualna z dnia 25 stycznia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-2.4012.503.2022.2.PM

Wnioskodawca z tytułu zawartej umowy licencyjnej o używanie znaku towarowego nie korzysta z wyłączenia przewidzianego w przepisie art. 15 ust. 3a w zw. z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, w związku z czym – na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy – występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od towarów i usług – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 października 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 20 października 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy nieuznania Wnioskodawcy jako podatnika podatku VAT z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 15 ust. 3a w zw. z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Uzupełniła go Pani – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 17 stycznia 2023 r. (wpływ 17 stycznia 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

26 sierpnia 2022 r. Wnioskodawca zawarł jako Licencjodawca umowę licencyjną ze spółką A, o używanie znaku towarowego chronionego prawem ochronnym (znak towarowy słowny „A”), wpisanym do rejestru znaków towarowych. W związku z powyższym zgodnie z postanowieniami tej umowy Licencjobiorca – A zobowiązał się uiszczać na rzecz Wnioskodawcy okresowe (kwartalne) opłaty licencyjne, liczone jako procent od osiąganego w każdym kolejnym kwartale przychodu netto ze sprzedaży produktów, towarów i usług.

Stosownie do przepisu art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), dalej: ustawa o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega m.in. odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z kolei zgodnie z przepisem art. 8 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, przez świadczenie usług rozumie się między innymi przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Natomiast przepis art. 113 ust. 1 stanowi, iż zwalnia się od podatku sprzedaż dokonywaną przez podatników, u których wartość sprzedaży nie przekroczyła łącznie w poprzednim roku podatkowym kwoty 200.000 zł.

Jak to już wyżej podniesiono, opłata licencyjna, do jakiej stosownie do postanowień umowy z dnia 26 sierpnia 2022 r. zobowiązał się Licencjodawca wobec Licencjobiorcy, liczona będzie od przychodu netto osiąganego przez Licencjodawcę ze sprzedaży produktów, towarów i usług. Mając na uwadze dotychczasową wielkość tej sprzedaży, osiąganą przez Licencjodawcę przyjąć należy, że w ciągu roku wysokość opłaty licencyjnej najprawdopodobniej przekroczy kwotę 200.000 zł.

Jednakże przepis art. 15 ust. 3a w zw. z ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż nie uznaje się za wykonywaną samodzielnie działalność gospodarczą (a tym samym nie uznaje się za podatników podatku od towarów i usług), m.in. usług twórców wynagradzanych w formie honorariów za przekazane lub udzielone licencje.

Uzupełnienie opisu stanu faktycznego

Opłata licencyjna jaką Wnioskodawca otrzymuje w związku z zawartą umową licencyjną z A jest przychodem z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego słownego „A” wpisanego do rejestru znaków towarowych, którego dotyczy złożony przeze niego wniosek z dnia 20 października 2022 r.

Umowa licencyjna przewiduje, że do obowiązków Wnioskodawcy jako licencjodawcy należy podejmowanie działań, także na drodze sądowej, chroniących znak towarowy przed jego ewentualnym naruszaniem przez osoby trzecie, nie uprawnione do używania chronionego znaku towarowego. Kwestia ewentualnej odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z używaniem przez A znaku towarowego nie została szczegółowo uregulowana w umowie. Spółka A została zapewniona w umowie licencyjnej, że Wnioskodawca jest uprawniony z prawa ochronnego na słowny znak towarowy „A” wpisany do rejestru znaków towarowych. Prawa Wnioskodawcy do tego znaku słownego nikt dotychczas nie kwestionował. Gdyby jednak na skutek używania tego znaku zgodnie z umową licencyjną spółka A została obciążona odszkodowaniami na rzecz osób trzecich, wówczas działając na zasadach ogólnych prawa cywilnego byłaby zapewne uprawniona do wystąpienia wobec Wnioskodawcy z roszczeniem regresowym.

Z umowy licencyjnej zawartej z A nie wynika, aby Wnioskodawca wykorzystywał lub był uprawniony do wykorzystywania infrastruktury i organizacji wewnętrznej Spółki lub innych jej zasobów przy wytworzeniu i/lub oddaniu do używania znaku towarowego w ramach tej umowy.

Wnioskodawca jest twórcą w odniesieniu do oddanego do używania Spółce w ramach umowy licencyjnej słownego znaku towarowego A.

Wynagrodzenie Wnioskodawcy za używanie przez Spółkę znaku towarowego zostało ustalone jako opłata licencyjna liczona w wysokości ułamka procenta od przychodu netto osiągniętego przez A w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Pytanie

Czy Wnioskodawca jako uprawniony z prawa ochronnego na znak towarowy słowny „A” rzeczywiście nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług, z tytułu zawartej umowy licencyjnej o używanie znaku towarowego słownego „A”, chronionego prawem ochronnym, ze względu na wyłączenie przewidziane w przepisie art. 15 ust. 3a w zw. z ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług?

Pani stanowisko w sprawie

Taka interpretacja tych przepisów jest właściwa, gdyż jak to wyżej przedstawił Wnioskodawca, faktycznie udzielił spółce A licencji na używanie znaku towarowego słownego „A”.

Tym samym, przepisy art. 15 ust. 3a w zw. z ust. 3 pkt 3 ustawy o podatku od towarów i usług mają w tym przypadku zastosowanie, a co za tym idzie, udzielona przez Wnioskodawcę licencja nie jest traktowana jako wykonywana samodzielnie działalność gospodarcza w rozumieniu art. 15 ust.1 ustawy.

Wobec powyższego, w świetle wyżej powołanych przepisów ustawy o VAT, Wnioskodawca nie jest traktowany jako podatnik podatku od towarów i usług, odnośnie zawartej ze spółką A 26 sierpnia 2022 r. umowy licencyjnej o używanie znaku towarowego chronionego prawem ochronnym.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 931 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy:

Natomiast art. 8 ust. 1 ustawy stanowi, że:

Pojęcie świadczenia usług ma bardzo szeroki zakres. Przez świadczenie należy rozumieć każde zachowanie, na które składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie, powstrzymanie się od działania (nieczynienie bądź też tolerowanie). Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa o podatku od towarów i usług zalicza do grona usług każde świadczenie, które nie jest dostawą w myśl art. 7 ustawy. Należy jednak zaznaczyć, że usługą będzie tylko takie świadczenie, w przypadku którego istnieje bezpośredni konsument, odbiorca świadczenia odnoszący korzyść o charakterze majątkowym.

W związku z powyższym czynność podlega opodatkowaniu jedynie wówczas, gdy wykonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności, przy czym związek pomiędzy otrzymywaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę, w rozumieniu art. 7 ustawy lub świadczenie usług w rozumieniu art. 8 ustawy, podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem, musi być wykonana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Według zapisu art. 15 ust. 1 ustawy:

Zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy:

Z kolei, art. 15 ust. 3 ustawy stanowi, że:

Jak stanowi art. 15 ust. 3a ustawy:

Stosownie do art. 12 ust. 1-6 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2647 ze zm.):

Zgodnie z art. 13 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Z cytowanego przepisu art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy wynika, że dla uznania, że określone czynności wykonywane przez osobę fizyczną nie stanowią samodzielnie wykonywanej działalności gospodarczej i tym samym pozostają poza regulacjami ustawy o podatku od towarów i usług, istotne jest łączne spełnienie wszystkich elementów wymienionych w tym przepisie, tj. związanie zleceniobiorcy ze zlecającym wykonanie tych czynności prawnymi więzami tworzącymi stosunek prawny pomiędzy zlecającym a wykonującym zlecane czynności co do warunków:

• wykonywania tych czynności,
• wynagrodzenia, oraz
• odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Zatem, użycie słowa „samodzielnie” w kontekście art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, wyklucza opodatkowanie pracowników i innych osób, o ile są one związane z pracodawcą przez umowę o pracę lub inny stosunek prawny tworzący więzi (stosunek podporządkowania) między pracodawcą a pracownikiem co do (w zakresie) warunków pracy, wynagrodzenia i odpowiedzialności pracodawcy.

Oznacza to, że przychody z tytułu wykonywanych czynności nie tylko winny być wymienione w art. 13 pkt 2-9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, lecz także spełnione muszą zostać pozostałe kryteria przedmiotowe określające m.in., czy działanie usługodawcy odbywa się na warunkach ryzyka gospodarczego, a tym samym kto ponosi odpowiedzialność za wykonane usługi. Nie stanowią bowiem samodzielnej działalności gospodarczej, w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy, tylko i wyłącznie te czynności, gdy pomiędzy zlecającym ich wykonanie i wykonującym zlecone czynności istnieją więzy tworzące stosunek prawny w zakresie warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich.

Odnośnie dwóch pierwszych warunków stwierdzić należy, że każdy w zasadzie stosunek prawny o charakterze odpłatnym istniejący pomiędzy podmiotem zlecającym wykonanie danej czynności a podmiotem, który daną czynność wykonuje, jest w jakimś sensie określony co do warunków wykonywania danych czynności oraz wynagrodzenia.

Nie będzie więc podatnikiem w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług osoba, która w ramach podpisanej umowy, tworzyć będzie ze zlecającym więzi analogiczne ze stosunkiem pracy, nie ponosząc tym samym ryzyka ekonomicznego w związku z wykonywanymi czynnościami. Tylko spełnienie wymogów wyłączających samodzielność działania poprzez zawarcie więzi prawnej między zleceniodawcą a zleceniobiorcą co do warunków wykonywania zleconych czynności, wynagrodzenia i odpowiedzialności zlecającego wykonanie tych czynności wobec osób trzecich, pozwala jednocześnie wyłączyć wykonywane czynności z opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

W tym miejscu należy wskazać, że warunek odpowiedzialności zleceniodawcy wobec osób trzecich będzie spełniony jeżeli zgodnie z umową odpowiedzialność jest po stronie zleceniodawcy, a nie po stronie faktycznego wykonawcy – zleceniobiorcy, co wyklucza samodzielny charakter jego działalności. Warunek będzie także spełniony, gdy dana umowa nie przewiduje (nie wprowadza) takiej odpowiedzialności.

Pojęcie działalności gospodarczej zdefiniowane zostało również w art. 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE Rady z 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE L 347 z 11.12.2006 str. 1 ze zm.) zwanej dalej Dyrektywą 2006/112/WE, zgodnie z którym:

W akapicie pierwszym, artykuł 9 (1) Dyrektywy 2006/112/WE, określa osobę, która może stać się podatnikiem, jako każdą osobę, która niezależnie prowadzi w dowolnym miejscu jakąkolwiek działalność gospodarczą, bez względu na cel czy też rezultaty takiej działalności. Ponadto, z akapitu drugiego tego przepisu wynika, że działalnością gospodarczą jest wszelka działalność producentów, handlowców lub usługodawców, włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Przepis ten stwierdza, że wykorzystywanie własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych w sposób ciągły, należy w szczególności uznać za działalność gospodarczą.

Artykuł 10 Dyrektywy 2006/112/WE wyjaśnia znaczenie terminu „samodzielnie” użytego w art. 9 (1). W myśl ww. art. 10 Dyrektywy 2006/112/WE:

W celu określenia granic pojęcia „działalności gospodarczej” i „podatnika” należy przypomnieć art. 9 (2) i 12 (1) Dyrektywy 2006/112/WE. Artykuł 9 (2) Dyrektywy 2006/112/WE stwierdza, że:

Przy czym, artykuł 12 (1) stanowi, że:

Dyrektywa 2006/112/WE wskazuje na bardzo szeroki zakres działalności gospodarczej, obejmujący wszystkie etapy produkcji, dystrybucji i dostarczania towarów i usług. To, że działalność gospodarcza, która ma być traktowana jako taka, nie jest działalnością wykonywaną okazjonalnie, nie oznacza, że działalność ta, aby mieścić się w zakresie podatku VAT, musi osiągnąć pewną liczbę operacji lub osiągnąć określony poziom dochodu. Decydującym elementem jest wola lub zamiar osoby dokonującej czynności, aby brać udział w produkcji, dystrybucji lub dostarczaniu dóbr lub usług. Elementem definiującym działalność gospodarczą na gruncie przepisów Dyrektywy jest to, że osoba, w celu wykonywania swoich działań, wykorzystuje zasoby ludzkie lub rzeczowe w taki sam sposób, jak są one wykorzystywane przez producenta, handlowca lub osoby świadczące usługi. Działalność gospodarcza w rozumieniu Dyrektywy będzie miała miejsce, gdy zaistnieje zamiar wykorzystania i zorganizowania środków w celu wzięcia udziału w produkcji, dystrybucji towarów lub świadczeniu usług.

Z okoliczności sprawy wynika, że Wnioskodawca zawarł jako Licencjodawca umowę licencyjną ze spółką o używanie znaku towarowego chronionego prawem ochronnym. Zgodnie z postanowieniami tej umowy Licencjobiorca zobowiązał się uiszczać na rzecz Wnioskodawcy okresowe (kwartalne) opłaty licencyjne, liczone jako procent od osiąganego w każdym kolejnym kwartale przychodu netto ze sprzedaży produktów, towarów i usług. Kwestia ewentualnej odpowiedzialności Wnioskodawcy wobec osób trzecich za szkody wyrządzone w związku z używaniem przez spółkę znaku towarowego nie została szczegółowo uregulowana w umowie. Gdyby jednak na skutek używania tego znaku zgodnie z umową licencyjną spółka została obciążona odszkodowaniami na rzecz osób trzecich, wówczas działając na zasadach ogólnych prawa cywilnego byłaby zapewne uprawniona do wystąpienia wobec Wnioskodawcy z roszczeniem regresowym. Z umowy licencyjnej zawartej ze spółką nie wynika, aby Wnioskodawca wykorzystywał lub był uprawniony do wykorzystywania infrastruktury i organizacji wewnętrznej spółki lub innych jej zasobów przy wytworzeniu i/lub oddaniu do używania znaku towarowego w ramach tej umowy. Wnioskodawca jest twórcą w odniesieniu do oddanego do używania Spółce w ramach umowy licencyjnej słownego znaku towarowego. Opłata licencyjna jaką Wnioskodawca otrzymuje w związku z zawartą umową licencyjną jest przychodem z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wątpliwości Wnioskodawcy dotyczą kwestii uznania Wnioskodawcy jako podatnika podatku VAT z uwagi na wyłączenie zawarte w art. 15 ust. 3a w zw. z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy.

Jak wskazuje art. 15 ust. 3a przepis art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, stosuje się odpowiednio w szczególności w stosunku do usług twórców w rozumieniu przepisów o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wynagradzanych w formie honorariów za udzielenie licencji.

W przypadku łącznego spełnienia warunków określonych w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, czynności podejmowanych przez osobę fizyczną nie uznaje się za czynności wykonywane w ramach prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej. To powoduje, że osoba taka nie działa w tym przypadku w charakterze podatnika VAT, a zatem wykonywane czynności nie podlegają opodatkowaniu VAT.

Wnioskodawca jest właścicielem znaku towarowego słownego „A” a opłata licencyjna jaką Wnioskodawca otrzymuje w związku z zawartą umową licencyjną z A jest przychodem z prawa majątkowego w rozumieniu art. 10 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Należy zauważyć, że umowa licencyjna przewiduje, że do obowiązków Wnioskodawcy jako licencjodawcy należy podejmowanie działań, także na drodze sądowej, chroniących znak towarowy przed jego ewentualnym naruszaniem przez osoby trzecie, nie uprawnione do używania chronionego znaku towarowego. Spółka A została zapewniona w umowie licencyjnej, że Wnioskodawca jest uprawniony z prawa ochronnego na słowny znak towarowy „A” wpisany do rejestru znaków towarowych.

Następnie z umowy licencyjnej nie wynika, aby Wnioskodawca wykorzystywał lub był uprawniony do wykorzystywania infrastruktury i organizacji wewnętrznej Spółki lub innych jej zasobów przy wytworzeniu i/lub oddaniu do używania znaku towarowego.

Ponadto, otrzymywana opłata licencyjna ma charakter zmienny – uzależniony od przychodu Spółki. Dlatego też nie spełnia ona warunków dotyczących stałości wynagrodzenia.

Zatem, w analizowanej sprawie nie została spełniona co najmniej przesłanka dotycząca warunków wykonywania tych czynności oraz wynagrodzenia.

Mając na uwadze powyższe należy stwierdzić, że w przedstawionym stanie faktycznym nie zostały łącznie spełnione wszystkie elementy wymienione w art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, tj. Wnioskodawca nie jest związany ze Spółką więzami tworzącymi stosunek prawny co do warunków wykonywania tych czynności, wynagrodzenia oraz odpowiedzialności zlecającego wykonanie czynności wobec osób trzecich.

Taki stan rzeczy nie pozwala na wyłączenie wykonywanych czynności poza zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług.

Podsumowując, Wnioskodawca z tytułu zawartej umowy licencyjnej o używanie znaku towarowego nie korzysta z wyłączenia przewidzianego w przepisie art. 15 ust. 3a w zw. z art. 15 ust. 3 pkt 3 ustawy, w związku z czym – na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy – występuje jako podatnik podatku od towarów i usług.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać jako nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto, należy zauważyć, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·        w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·        w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).