Interpretacja indywidualna z dnia 1 grudnia 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB2-1.4010.432.2023.1.MM

1. Czy brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę stanowi przychód w polskim podatku dochodowym od osób prawnych? 2. Czy brytyjski podatek od wartości dodanej, stanowiący dla Spółki podatek należny (do zapłaty do organu w Wielkiej Brytanii) może być uwzględniony w kosztach podatkowych Spółki?

Interpretacja indywidualna – stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości uznania brytyjskiego podatku od wartości dodanej:

- zawartego w cenie towarów zbywanych przez Spółkę za przychód podatkowy - jest nieprawidłowe ;

- stanowiącego dla Spółki podatek należny za koszt podatkowy - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy :

1. Brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę stanowi przychód w polskim podatku dochodowym od osób prawnych.

2. Brytyjski podatek od wartości dodanej, stanowiący dla Spółki podatek należny (do zapłaty do organu w Wielkiej Brytanii) może być uwzględniony w kosztach podatkowych Spółki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Sp. z o.o. (dalej „Spółka”) z siedzibą w X prowadzi działalność gospodarczą polegającą na produkcji oraz sprzedaży mebli. Spółka jest czynnym podatnikiem VAT, wykonuje czynności z prawem do odliczenia podatku naliczonego i dokonuje miesięcznego rozliczenia w podatku od towarów i usług. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka dokonuje nietransakcyjnego przemieszczenia towarów na terytorium Wielkiej Brytanii (w innej części niż Irlandia Północna), gdzie towary są składowane w magazynie. W trakcie składowania towarów na terytorium Wielkiej Brytanii towary pozostają własnością Spółki i to ona dysponuje nimi jak właściciel. Magazynowaniem, pakowaniem, transportem towarów zajmuje się operator logistyczny prowadzący centrum logistyczne, od którego Spółka nabywa usługi w tym zakresie. Spółka nie zatrudnia i nie planuje zatrudniać na terytorium Wielkiej Brytanii pracowników, tworzyć stałych struktur w zakresie zaplecza personalnego i technicznego, tj. posiadać stałego miejsca prowadzenia działalności w znaczeniu, w jakim pojęcie takie funkcjonuje na gruncie podatku od towarów i usług. Towary magazynowane, pakowane i transportowane na zlecenie Spółki przez operatora logistycznego są zbywane przez Spółkę na rzecz nabywców z Wielkiej Brytanii, Irlandii, Jersey oraz Guernsey. W związku z tym Spółka dokonała w Wielkiej Brytanii rejestracji dla potrzeb podatku od wartości dodanej i opodatkowuje taką sprzedaż brytyjskim podatkiem od wartości dodanej, dokonując w tym zakresie rozliczeń z brytyjskim organem podatkowym. Spółka nie prowadzi działalności poprzez zagraniczny zakład na terytorium Wielkiej Brytanii ani innego państwa.

Pytania

 1. Czy brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę stanowi przychód w polskim podatku dochodowym od osób prawnych?

 2. Czy brytyjski podatek od wartości dodanej, stanowiący dla Spółki podatek należny (do zapłaty do organu w Wielkiej Brytanii) może być uwzględniony w kosztach podatkowych Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

Brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę, jako podatek w swojej istocie odpowiadający polskiemu podatkowi od towarów i usług nie stanowi przychodu Spółki w polskim podatku dochodowym od osób prawnych.

Gdyby zdaniem Organu brytyjski podatek od wartości dodanej stanowiący dla Spółki podatek należny (płacony do organu w Wielkiej Brytanii) był przychodem podatkowym Spółki w polskim podatku dochodowym od osób prawnych, wówczas wydatek związany z jego zapłatą do brytyjskiego organu stanowiłby koszt poniesiony podlegający uwzględnieniu w kosztach podatkowych Spółki.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. Jednocześnie w art. 12 ust. 4 ustawy o CIT wyspecyfikowane zostały kwoty, które pomimo spełnienia przesłanki z art. 12 ust. 3 ustawy o CIT nie stanowią przychodu podatkowego. W pkt 9 takiego katalogu prawodawca wskazał na należny podatek od towarów i usług. Podobnie w art. 16 ust. 1pkt 46 ustawy o CIT, specyfikując koszty niestanowiące kosztów podatkowych prawodawca wymienia „podatek od towarów i usług”, wprowadzając jednocześnie odstępstwa od takiego wyłączenia, które ze względu na zakres niniejszego wniosku nie są tutaj poddawane analizie. Co ważne, chociaż tak w powołanych przepisach dotyczących przychodów jak i wydatków niestanowiących kosztów podatkowych mowa jest expresiss verbis o „podatku od towarów i usług” (w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT dodatkowo ze wskazaniem, iż chodzi o podatek należny), a nie o podatku od wartości dodanej czy podatku o podobnym charakterze, to w praktyce ukształtowała się wykładnia, wedle której nie należy takich regulacji stosować literalnie, ograniczając wyłącznie do wskazanego w nich polskiego podatku od towarów i usług. Wedle takiej interpretacji, konieczne jest uwzględnienie niewątpliwych intencji ustawodawcy oraz istoty i celu przepisów, czyli wyłączenie z przychodów i odpowiednio kosztów podatkowych tej części kwoty należnej podatnikowi (strona przychodu) i jego zobowiązania (strona kosztu), która z natury swojej ma niedefinitywny charakter. Tymczasem, bez względu na stosowaną nazwę, zarówno polski podatek od towarów i usług jak i podatek od wartości dodanej innych państwa członkowskich oraz Wielkiej Brytanii, które można określić wspólnym mianem „VAT”, jako podatki pośrednie od wartości dodanej opierają się konstrukcyjnie na identycznych zasadach. W szczególności wspólna dla tych podatków jest reguła, wg której VAT należny otrzymywany przez sprzedawcę nie stanowi kwoty, którą może w pełni swobodnie dysponować, gdyż podlega ona rozliczeniu z fiskusem, z kolei podatek naliczony, który stanowi część ceny płaconej kontrahentowi za nabywane towary i usługi, nie obciąża nabywcy definitywnie i w sposób trwały w takim zakresie, w jakim może być przez niego jako czynnego podatnika rozliczony z podatkiem należnym lub odzyskany w ramach zwrotu bezpośredniego (tak np. NSA w wyroku z 8 maja 2018 r. sygn. akt II FSK 926/16, z 11 stycznia 2018 r. sygn. akt II FSK 3371/15, MF z 20 stycznia 2020 r. nr DD6.054.1.2020 - odpowiedź MF na interpelację poselską).  Wobec tożsamości VAT w wymienionych powyżej systemach prawnych (polski, innych państw członkowskich UE i brytyjski), należy w pełni zgodzić się z wykładnią zaprezentowaną przez NSA w wyroku z dnia 14 lutego 2023 r. sygn. akt II FSK 1050/22, wg którego brytyjski podatek musi być traktowany tak jak polski podatek od towarów czy usług, czy VAT innego państwa członkowskiego Unii Europejskiej: „Brak formalnej tożsamości unijnego podatku od wartości dodanej oraz brytyjskiego podatku od wartości dodanej (które opierają się konstrukcyjnie na tych samych zasadach), nie może zasadnie stawiać podatnika w gorszej sytuacji (na zakaz dyskryminacji podatkowej w zw. z art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP wskazał NSA w wyroku z dn. 31 lipca 2018 r., sygn. akt II FSK 2128/16) dlatego, że poniósł on koszt w istocie w tym samym podatku, przy czym nastąpiło to w kraju który postanowił wystąpić z Unii Europejskiej, a z którym łączy EU tak szczegółowa umowa o współpracy gospodarczej i politycznej. Skoro spółka ponosi koszt oraz generuje przychody, na zasadach analogicznych jak w przypadku konstrukcji podatkowej funkcjonującej na terytorium Unii Europejskiej, to celowym jest rozliczanie jej na jednakowych zasadach. Przyjęcie odmiennego stanowiska sprowadzałoby się do negowania przewidzianej w art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b u.p.d.o.p. konstrukcji polegającej na pomniejszeniu przychodu i kosztu o podatek od towarów i usług ze względu na konstrukcję tego podatku (uwidaczniającą się z jednej strony w braku realnego osiągania przysporzenia - skoro podatek należny stanowi zobowiązanie wobec Państwa, z drugiej strony w braku ponoszenia kosztu jako takiego - skoro odliczenie podatku naliczonego zapewnia neutralność tego podatku z punktu widzenia podatnika podatku VAT) i jemu odpowiadającemu, w szczególności podatku obowiązującemu w Wielkiej Brytanii.” Biorąc pod uwagę powyższą argumentację, uwzględniającą cel powołanych przepisów, ich istotę i wyraźne intencje ustawodawcy, a także charakter VAT w Polsce i w Wielkiej Brytanii, należy stwierdzić, co następuje: brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę, jako podatek w swojej istocie odpowiadający polskiemu podatkowi od towarów i usług nie stanowi przychodu Spółki w polskim podatku dochodowym od osób prawnych.

Gdyby Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej uznał (wbrew powołanej powyżej argumentacji, a zatem również istocie przepisów), że brytyjski podatek od wartości dodanej, który zawarty jest w cenie towarów zbywanych przez Spółkę, stanowi tak jak pozostała część kwoty należnej (kwota netto) przychód podatkowy, wówczas nie mogłoby budzić wątpliwości, iż kwota odprowadzana do brytyjskiego organu podatkowego tytułem zapłaty VAT należnego od sprzedaży, stanowiłaby, tak jak każdy inny wydatek celowy, koszt podatkowy Spółki. Zakładając bowiem, że wg tutejszego Organu kwota taka nie może być traktowana jak polski podatek od towarów i usług, nie miałoby do takiego wydatku zastosowania żadne z wyłączeń kosztowych wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. W takim bowiem przypadku mowa jest jedynie o tym, iż kosztu podatkowego nie stanowi podatek od towarów i usług (w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT użyte jest dokładnie takie samo określenie jak w art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT), a także podatku dochodowego, podatku od wydobycia niektórych kopalin, podatku od niektórych instytucji finansowych, podatku, o którym mowa w art. 24b ustawy o CIT, akcyzy od ubytków wyrobów akcyzowych. Jednocześnie, wobec faktu, iż brytyjski VAT odprowadzany jest do organu w związku z tym, iż Spółki wykonuje sprzedaż generującą przychód, a zapłata tego podatku ma charakter obligatoryjny i jest niezbędna dla prawidłowego funkcjonowania Spółki, ponad wszelką wątpliwość wydatek ten musi być uznany za celowy w znaczeniu art. 15 ust. 1 ustawy o CIT. Jednymi słowy, jeżeli zdaniem Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej wyrażonym w odpowiedzi na pytanie nr 1, brytyjski podatek od wartości dodanej stanowiący dla Spółki podatek należny (do zapłaty na rzecz organu w Wielkiej Brytanii) jest przychodem podatkowym Spółki w polskim podatku dochodowym od osób prawnych, to ponad wszelką wątpliwość, zgodnie z logiką i przy zastosowaniu konsekwentnej wykładni przepisów ustawy o CIT (uwzględniając, to że zarówno w art. 12 ust. 4 pkt 9 jak i w art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT prawodawca wskazuje na „podatek od towarów i usług”), wydatek związany z jego zapłatą do brytyjskiego organu stanowi koszt poniesiony podlegający ujęciu w kosztach podatkowych Spółki.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: ustawa o CIT), podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT

Za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Do przychodów nie zalicza się należnego podatku od towarów i usług (art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT).

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje ściśle pojęcia przychodu podatkowego. Ustawodawca ograniczył się w tym zakresie do wskazania w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT przykładowych przysporzeń, zaliczanych do tej kategorii. Jednakże z treści art. 12 ustawy o CIT wynika, że pojęcie „przychodu” jest bardzo szerokie i obejmuje m.in. wszystkie otrzymane pieniądze z zastrzeżeniem wyjątków wskazanych w przepisach. Wyjątkiem takim jest m.in. kwota należnego podatku od towarów i usług.

Z kolei, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia koszt

Definicja kosztów uzyskania przychodów sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu ze źródła przychodu lub realną szansą powstania przychodu podatkowego, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła jego uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy o CIT :

Nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: podatku od towarów i usług, z tym że jest kosztem uzyskania przychodów:

a) podatek naliczony:

- jeżeli podatnik zwolniony jest od podatku od towarów i usług lub nabył towary i usługi w celu wytworzenia albo odprzedaży towarów lub świadczenia usług zwolnionych od podatku od towarów i usług,

- w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej,

b) podatek należny:

- w przypadku importu usług oraz wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, jeżeli nie stanowi on podatku naliczonego w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług; kosztem uzyskania przychodów nie jest jednak podatek należny w części przekraczającej kwotę podatku od nabycia tych towarów i usług, która mogłaby stanowić podatek naliczony w rozumieniu przepisów o podatku od towarów i usług,

- w przypadku przekazania lub zużycia przez podatnika towarów lub świadczenia usług na potrzeby reprezentacji i reklamy, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami,

- od nieodpłatnie przekazanych towarów, obliczony zgodnie z odrębnymi przepisami, w przypadku gdy wyłącznym warunkiem ich przekazania jest uprzednie nabycie przez otrzymującego towarów lub usług od przekazującego w określonej ilości lub wartości,

 c) kwota podatku od towarów i usług, nieuwzględniona w wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, podlegających amortyzacji zgodnie z art. 16a-16m, lub dotycząca innych rzeczy lub praw niebędących środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi podlegającymi tej amortyzacji - w tej części, w jakiej dokonano korekty powodującej zmniejszenie podatku odliczonego zgodnie z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług;

Przepisy ustawy o CIT nie definiują pojęcia „podatek od towarów i usług”. Dlatego przy jego interpretacji w kontekście przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy odnieść się do przepisów ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 4a pkt 7 ustawy o CIT, ilekroć mowa jest o :

ustawie o podatku od towarów i usług - oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2022 r. poz. 931, z późn. zm.).

Tym samym, art. 12 ust. 4 pkt 9 oraz art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a i b ustawy o CIT, należy interpretować razem z przepisami ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług :

Ustawa reguluje opodatkowanie podatkiem od towarów i usług.

Natomiast, zgodnie z art. 2 pkt 11 tej ustawy, ilekroć w ustawie jest mowa o :

podatku od wartości dodanej - rozumie się przez to podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą;

Państwa członkowskie to państwa członkowskie Unii Europejskiej. Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 4 ww. ustawy o podatku od towarów i usług :

terytorium państwa członkowskiego - rozumie się przez to terytorium państwa wchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a;

Zgodnie z art. 2 pkt 3 ww. ustawy, jako :

terytorium Unii Europejskiej - rozumie się przez to terytoria państw członkowskich Unii Europejskiej, z tym że na potrzeby stosowania tej ustawy:

 a) Księstwo Monako traktuje się jako terytorium Republiki Francuskiej, suwerenne strefy Akrotiri i Dhekelia traktuje się jako terytorium Republiki Cypru,

 b) następujące terytoria poszczególnych państw członkowskich traktuje się jako wyłączone z terytorium Unii Europejskiej:

- wyspę Helgoland, terytorium Buesingen - z Republiki Federalnej Niemiec,

- Ceutę, Melillę, Wyspy Kanaryjskie - z Królestwa Hiszpanii,

- Livigno, Campione d’Italia, włoską część jeziora Lugano - z Republiki Włoskiej,

- francuskie terytoria, o których mowa w art. 349 i art. 355 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej - z Republiki Francuskiej,

- Górę Athos - z Republiki Greckiej,

- Wyspy Alandzkie - z Republiki Finlandii,

- (uchylone),

 c) (uchylona),

 d) Irlandię Północną traktuje się jako terytorium Unii Europejskiej w zakresie określonym w Protokole w sprawie Irlandii / Irlandii Północnej do Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej;

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, że jesteście Państwo Spółką z o.o., która jest czynnym podatnikiem VAT, wykonuje czynności z prawem do odliczenia podatku naliczonego i dokonuje miesięcznego rozliczenia w podatku od towarów i usług. W związku z prowadzoną działalnością dokonujecie Państwo przemieszczania towarów na terytorium Wielkiej Brytanii, a następnie sprzedaży towarów na rzecz podmiotów z siedzibą w Wielkiej Brytanii.

W rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług, zgodnie z art. 2 pkt 5, przez :

terytorium państwa trzeciego - rozumie się przez to terytorium państwa niewchodzące w skład terytorium Unii Europejskiej, z zastrzeżeniem art. 2a ust. 1 i 3;

Wielką Brytanię należy więc traktować jako terytorium państwa trzeciego. Podatek nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi na terytorium Wielkiej Brytanii, nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani z podatkiem od wartości dodanej obowiązującym w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

Umowa o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz. Urz. UE C 384 I z 12.11.2019, str. 1; dalej: „Umowa Brexitowa”) jest to porozumienie o charakterze międzynarodowym , na podstawie którego Wielka Brytania opuściła Unię Europejską ( https://eur-lex.europa.eu/legal-content/PL/TXT/HTML/?uri=OJ%3AC%3A2019%3A384I%3AFULL ) – w art. 126 przewiduje, że:

Obowiązuje okres przejściowy lub okres wdrażania, który rozpoczyna się z dniem wejścia w życie niniejszej Umowy i kończy się w dniu 31 grudnia 2020 r.

Zgodnie zatem z brzmieniem Umowy Brexitowej, okres przejściowy zakończył się 31 grudnia 2020 r. Wskazać także należy, że Wielka Brytania w myśl Umowy Brexitowej, opuściła Unię Europejską.

Wdrażając postanowienia Umowy Brexitowej do polskiego ustawodawstwa, uchwalano Ustawę o okresie przejściowym, o którym mowa w Umowie o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej z dnia 19 lipca 2019 r. (Dz. U. z 2019 r., poz. 1516; dalej: „Ustawa Brexitowa”).

Ustawa Brexitowa weszła w życie z dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej, który to dzień został ogłoszony w drodze obwieszczenia w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski” przez ministra właściwego do spraw członkostwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Europejskiej (art. 3 i 4 Ustawy Brexitowej). Zgodnie z obwieszczeniem Ministra Spraw Zagranicznych z dnia 30 stycznia 2020 r. w sprawie wejścia w życie Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (M.P. 2020 poz. 107), dniem wejścia w życie Umowy Brexitowej oraz Ustawy Brexitowej jest 1 lutego 2020 r.

Art. 1 Ustawy Brexitowej stanowi, że :

Ilekroć w przepisach odrębnych jest mowa o państwie członkowskim Unii Europejskiej lub Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej, w okresie przejściowym, o którym mowa w art. 126 Umowy o wystąpieniu Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej z Unii Europejskiej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.Urz. UE C 144 I z 25.04.2019, str. 1), rozumie się przez to również Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej.

Jednocześnie, w myśl art. 127 ust. 1 Umowy Brexitowej :

O ile niniejsza Umowa nie stanowi inaczej, w okresie przejściowym prawo Unii ma zastosowanie do Zjednoczonego Królestwa i na jego terytorium.(...) oraz ust. 3 art. 127 Umowy Brexitowej:

W okresie przejściowym prawo Unii mające zastosowanie zgodnie z ust. 1 wywołuje takie same skutki prawne w odniesieniu do Zjednoczonego Królestwa i w Zjednoczonym Królestwie, jakie wywołuje w Unii i w jej państwach członkowskich, oraz jest stosowane zgodnie z tymi samymi metodami i ogólnymi zasadami, jak te mające zastosowanie w Unii.

Zatem, w okresie od 1 lutego 2020 r. (tj. od dnia wejścia w życie Umowy Brexitowej) do końca okresu przejściowego z art. 126 Umowy Brexitowej (do dnia 31 grudnia 2020 r.) Wielka Brytania była w dalszym ciągu traktowana jako państwo członkowskie Unii Europejskiej. Natomiast, z dniem 1 stycznia 2021 r. w wyniku zakończenia procesu opuszczania przez Wielką Brytanię struktur Unii Europejskiej, stała się krajem nienależącym do Unii Europejskiej.

Powyższe skutkuje tym, że brytyjski podatek VAT po wystąpieniu Wielkiej Brytanii z Unii Europejskiej i zakończeniu tzw. okresu przejściowego nie jest uznawany za podatek od wartości dodanej obowiązujący na terytorium Unii Europejskiej. Zatem od 1 stycznia 2021 r. do brytyjskiego podatku VAT, nie może mieć zastosowania stanowisko odnoszące się do podatku od wartości dodanej obowiązującego w innych niż Rzeczpospolita Polska krajach członkowskich Unii Europejskiej.

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, że w świetle literalnego brzmienia cytowanych powyżej przepisów, brak jest podstaw prawnych, aby uzyskane przez Spółkę przychody, pomniejszać o podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii. Jak wskazano powyżej, podatek rozliczany na terytorium Wielkiej Brytanii nie jest tożsamy z podatkiem od towarów i usług (nie jest tym podatkiem), o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 9 updop. Nie może być również utożsamiany z podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w ustawie o podatku od towarów i usług. Wobec powyższego, podatek zapłacony przez Spółkę na terenie Wielkiej Brytanii nie może stanowić podstawy do pomniejszenia przychodu z tytułu prowadzonej przez Państwa Spółkę działalności gospodarczej podlegającej opodatkowaniu podatkiem dochodowym w Polsce. Zatem, przychodem Spółki będzie wynikająca z wystawionych faktur kwota brutto, tj. razem z brytyjskim podatkiem VAT, bowiem art. 12 ust. 4 pkt 9 ustawy o CIT nie ma zastosowania do podatku rozliczanego na terytorium Wielkiej Brytanii.

Wobec powyższego, Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 jest nieprawidłowe.

Odnosząc się natomiast do Państwa wątpliwości, ujętych w pytaniu oznaczonym we wniosku nr 2, należy zaznaczyć, że kwota brytyjskiego VAT odprowadzana przez Spółkę do brytyjskiego urzędu skarbowego będzie spełniać wszystkie z ww. warunków odnośnie możliwości zaliczenia jej do kosztów podatkowych.

Wydatek zostanie faktycznie poniesiony, gdyż Spółka odprowadzi ten podatek do właściwego organu podatkowego w Wielkiej Brytanii, a więc dokona faktycznej zapłaty tego podatku.

Celem poniesienia wydatków jest osiągniecie przychodów. Spółka zapłaci brytyjski VAT w związku ze sprzedażą swoich towarów, a więc w związku z uzyskiwaniem przychodów z prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, opodatkowanej w całości na terytorium Polski. Zapłata brytyjskiego VAT będzie zatem realizacją publicznoprawnego obowiązku nałożonego na Państwa. Spółka będzie musiała realizować ten obowiązek, aby móc sprzedawać towary na terytorium Wielkiej Brytanii, a w konsekwencji uzyskiwać przychody.

Tym samym stanowisko Państwa Spółki, w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 2, należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Ponadto, w odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów administracyjnych, stwierdzić należy, że są one rozstrzygnięciami wydanymi w konkretnych sprawach, osadzonych w określony stanach faktycznych/zdarzeniach przyszłych i tylko do nich się odnoszących.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności, będących przedmiotem decyzji wydanych:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).