Interpretacja indywidualna z dnia 24 listopada 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0114-KDIP2-1.4010.502.2023.2.JF

W zakresie ustalenia, czy w związku z zawartą Umową wypłacane wynagrodzenie Agencji będzie opodatkowane podatkiem u źródła oraz czy w przypadku zawarcia analogicznej umowy ze spółką będącą rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich wypłacane wynagrodzenie będzie opodatkowane podatkiem u źródła.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

8 września 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 7 września 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy:

• w związku z zawartą Umową wypłacane wynagrodzenie Agencji będzie opodatkowane podatkiem u źródła,
• w przypadku zawarcia analogicznej umowy ze spółką będącą rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich wypłacane wynagrodzenie będzie opodatkowane podatkiem u źródła.

Uzupełnili go Państwo – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 10 listopada 2023 r. (wpływ do organu 10 listopada 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca A. Sp. z o. o. z siedzibą w (…) (dalej: Spółka), prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji turystyki oraz działalności agentów i pośredników turystycznych. Spółka prowadzi między innymi sprzedaż usług turystycznych dla obcokrajowców – m.in. klientów z (...). W tym zakresie, tj. obsługi klientów z (...) (dalej: Klienci) Spółka korzysta z usług Agencji Turystycznej „B.” z siedzibą w (…) (dalej: Agencja).

Strony dnia (…) r. zawarły umowę o prowadzenie call center (dalej: Umowa).

Przedmiotem umowy jest prowadzenie call center, tj. punktu obsługi klienta zajmującego się sprzedażą usług turystycznych organizowanych przez organizatorów turystyki (dalej: Touroperatorzy). Agencja obsługuje klientów (...), którzy są pozyskani poprzez stronę www. Wnioskodawcy i przekazani do dalszej obsługi poprzez prowadzony przez Agencję punkt obsługi klienta (call center).

Zgodnie z umową, za pomocą prowadzonego call center Agencja oferuje do sprzedaży Klientom świadczone przez Touroperatorów imprezy turystyczne, koordynując zawieranie umów pomiędzy Klientami a Spółką. Umowy o udział w imprezie turystycznej zawierane są bezpośrednio ze Spółką (która w tym zakresie działa w imieniu Touroperatorów), a płatności od Klientów wpływają bezpośrednio na konto bankowe Spółki.

Zgodnie z Umową Agencja zobowiązana jest do podejmowania wszelkich czynności faktycznych i prawnych odnoszących się do organizacyjnego funkcjonowania call center (tj. punktu obsługi klienta).

W tym zakresie Agencja jest zobowiązana do:

• dotrzymywania warunków prezentacji usług turystycznych, a w szczególności stosowania się do aktualnych umów agencyjnych zawieranych przez Spółkę z organizatorami turystyki dla call center oraz ogólnych warunków umów stosowanych przez organizatorów turystyki, w tym zapewnienia przez osoby, przy pomocy których Agent umowę wykonuje, postanowień umów agencyjnych lub ogólnych warunków umów, w szczególności w zakresie obowiązku zapłaty przez klienta ceny wykupionej imprezy turystycznej lub innej usługi. Agent ponosi odpowiedzialność za nienależyte wykonanie umów agencyjnych lub ogólnych warunków umów, w tym za brak zapłaty za usługę przez klienta pomimo obowiązku zapłaty wynikającego z umowy agencyjnej lub ogólnych warunków umowy stosowanych przez organizatora imprezy lub świadczącego usługę i zobowiązuje się zwrócić Spółce wszelkie koszty poniesione na skutek braku zapłaty przez klienta,
• udzielania klientom rzetelnych, prawdziwych i aktualnych informacji dotyczących prezentowanych ofert turystycznych, cytując opisy ofert z aktualnych katalogów, systemów rezerwacyjnych lub komunikatów. Informacje udzielane klientom przez Spółkę muszą spełniać wymagania przewidziane w art. 39 i art. 40 ustawy z dnia 24 listopada 2017 r. o imprezach turystycznych i powiązanych usługach turystycznych,
• przechowywania wszelkiej dokumentacji dotyczącej sprzedanych przez niego usług, w szczególności umów zgłoszenia (umowy rezerwacyjne, umowy sprzedaży) przez okres (…) lat od chwili ich powstania, chyba że umowa ulegnie wcześniej rozwiązaniu,
• należytego dbania o powierzone mienie Spółki.

Jednocześnie Agencja nie przeprowadza w imieniu Wnioskodawcy żadnych działań marketingowych, dodatkowo zobowiązana jest do zachowania w tajemnicy faktu współpracy w zakresie realizacji ww. Umowy. Usługi turystyczne organizowane są z terytorium Polski.

Agencja jest obowiązana powiadomić Spółkę o każdej dokonanej sprzedaży, za wyjątkiem sytuacji gdy taka informacja jest automatycznie przesyłana do Spółki za pośrednictwem systemu informatycznego.

Za doprowadzenie do zawarcia umowy sprzedaży usług turystycznych pomiędzy Klientem a działającą w imieniu Touroperatora Spółkę, Agencji przysługuje wynagrodzenie prowizyjne.

W przyszłości Spółka planuje zawarcie analogicznej umowy z podmiotem będącym rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Uzupełnienie i doprecyzowanie opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał dane podmiotów zagranicznych biorących udział w opisanym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym. Wskazał również, że po złożeniu przedmiotowego wniosku, Wnioskodawca podjął decyzję o nawiązaniu współpracy z drugą spółką z (...), wobec czego przedstawił także dane tej spółki. Współpraca będzie odbywać się na tożsamych zasadach, jak współpraca Wnioskodawcy ze spółką (…) Agencja Turystyczna „B.”.

(...)

Ponadto Wnioskodawca doprecyzował przedstawiony we wniosku stan faktyczny/zdarzenie przyszłe, wskazując, że wszystkie agencje są osobami prawnymi, odpowiednikami spółek z ograniczoną odpowiedzialnością.

Agencje nie będą prowadziły pozarolniczej działalności gospodarczej poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym osób prawnych. Wypłacane wynagrodzenia nie są ani nie będą związane z działalnością podmiotów zagranicznych prowadzonych poprzez zakład w Polsce.

Agencje nie będą świadczyły na rzecz Wnioskodawcy usług wymienionych w podpunkcie trzecim, tj.:

a)usług reklamowych przez które należy rozumieć działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów;

b)usług badania rynku przez które należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych;

c)usług doradztwa przez które należy rozumieć udzielanie fachowych zaleceń, porad.

Ponadto umowy zawierane z agencjami będą miały charakter umów o świadczenie usług w zakresie prowadzenia call center, zawieranych między przedsiębiorcami.

Pytania

1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym w związku z zawartą Umową wypłacane wynagrodzenie Agencji będzie opodatkowane podatkiem u źródła?

2.Czy w przypadku zawarcia analogicznej umowy ze spółką będącą rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich wypłacane wynagrodzenie będzie opodatkowane podatkiem u źródła?

Państwa stanowisko w sprawie

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, dalej podatek CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów: […] z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze, ustala się w wysokości 20% przychodów.

Katalog usług niematerialnych podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła ma charakter otwarty. Oprócz kategorii usług wymienionych w treści przepisu obejmuje on swoim zakresem także „świadczenia o podobnym charakterze”.

Katalog ten nie jest wyczerpujący, jednakże nie ulega wątpliwości, iż inne, podlegające opodatkowaniu świadczenia, muszą mieć charakter o znaczeniu prawnym jednakowym w stosunku do wskazanych w ustawie.

Katalog ten jest nieograniczony. Ograniczenie tego otwartego charakteru stanowi „podobieństwo”.

W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie.

Opodatkowanie przychodów w warunkach określonych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy CIT ma zatem charakter wyjątkowy, co powoduje, że wskazane w tym przepisie usługi powinny być interpretowane zawężająco. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane. Niemniej jednak sama nazwa umowy nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Za świadczenia o podobnym charakterze, można uznać w kontekście powyższego „wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu (usług niematerialnych) wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie” (interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z 18 lutego 2015 r., sygn. IBPBI/2/423-1396/14/BG).

Podobne stanowisko prezentują sądy administracyjne, w tym Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 5 lipca 2016 r., sygn. (II FSK 2369/15), wskazując że „w ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, niewłaściwa jest taka wykładnia tego przepisu (art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o p.d.o.p. - przyp.), której rezultatem było uznanie przez organ, że pod użytym w jego treści pojęciem „świadczeń o podobnym charakterze” mieszczą się wszystkie świadczenia niematerialne”.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonej w przytoczonym wyżej wyroku, w aktualnym brzmieniu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT „świadczenia w nim wymienione można podzielić na dwie grupy. Pierwszą stanowią świadczenia wyraźnie nazwane, drugą tworzą świadczenia mające podobny charakter do świadczeń nazwanych. W tej drugiej grupie mieszczą się świadczenia posiadające cechy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.p., ale posiadające również elementy charakterystyczne dla świadczeń innych od skonkretyzowanych w tym przepisie. Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych”.

Tym samym, „świadczeniami o podobnym charakterze” z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie będą wszelkie usługi niematerialne, a jedynie usługi, które są równorzędne do usług wskazanych w tym artykule.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 maja 2023 r. sygn. akt. II FSK 1295/20: „z uwagi na brak definicji legalnej zwrotu „świadczeń o podobnym charakterze”, interpretując go należy w pierwszej kolejności kierować się jedną z podstawowych dyrektyw wykładni językowej, czyli dyrektywą języka potocznego, zgodnie z którą poszczególnym wyrażeniom normy prawnej nadaje się przede wszystkim znaczenie właściwe dla języka potocznego. Zgodne ze słownikowym znaczeniem „charakter” oznacza „zespół cech właściwych danemu przedmiotowi lub zjawisku, odróżniających je od innych przedmiotów i zjawisk tego samego rodzaju” (Słownik języka polskiego PWN). W przypadku art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oznacza to, że „właściwy zespół cech odróżniających” musi wytyczać zakres konstytutywnych właściwości wymienionych w nim świadczeń. Przez podobieństwo zaś należy rozumieć dzielenie cech przez zestawiane pojęcia.

Należy wskazać, że Spółka zawarła Umowę z Agencją w celu obsługi Klientów z (...). Agencja będzie świadczyć na rzecz Spółki usługi call center w zakresie oferowania do sprzedaży i koordynowania umów dotyczących imprez turystycznych organizowanych przez Touroperatorów.

Agencja będzie zatem pośredniczyła w zawarciu umowy pomiędzy Spółką (działającą nie we imieniu własnym a w imieniu Touroperatora ) a Klientem.

Spółka stoi na stanowisku, iż usługi które są świadczone na jej rzecz nie mieszczą się w kategorii usług określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Usługi świadczone przez Agencje sprowadzają się do typowego pośrednictwa handlowego polegającego na reprezentowaniu Spółki, finalizacji umów oraz wyszukiwaniu potencjalnych klientów. Ich istotą będzie doprowadzenie do zawierania umów przez Spółkę (działającą nie we imieniu własnym a w imieniu Touroperatora ) a Klientem.

Należy wskazać, że zasadniczym celem usługi pośrednictwa handlowego (finansowego) jest doprowadzenie do zawarcia kontraktu, jego realizacji i uzyskania prowizji w przeciwieństwie do usług doradczych, czy też badania rynku, gdzie za istotę tych usług należy uznać pozyskanie przez zlecającego określonych informacji.

Wśród przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy CIT brak jest przychodów z tytułu usług pośrednictwa w sprzedaży. Usługi pośrednictwa w sprzedaży nie można również zaliczyć do świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń.

W ocenie Spółki nabywane usługi nie powinny być również kwalifikowane do kategorii usług reklamowych, których celem jest przede wszystkim informowanie o istnieniu danego produktu ogółu odbiorców. W przeciwieństwie do takich usług przedmiotowe świadczenie w zakresie reprezentowania Spółki i pośrednictwa w nawiązywaniu relacji biznesowych ma służyć osiągnięciu innego celu, a mianowicie zawarciu umowy.

Zgodnie z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu z dnia 18 marca 2021 r. sygn. akt. I SA/Op 48/21: „nietrafne jest przyporządkowanie usługi pośrednictwa/wsparcia sprzedaży do kategorii świadczeń o podobnym charakterze poprzez uznanie, że usługa ta jest podobna do usług reklamowych, usług badania rynku oraz usług doradczych.” Powyższe stanowisko potwierdza przykładowo Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 29 maja 2017 r. (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.40.2017.1.PW), w której wskazano: „usługi o charakterze pośrednictwa handlowego nie zostały literalnie wymienione jako podlegające opodatkowaniu „podatkiem u źródła”, jak również nie sposób uznać ich za przychody ze świadczeń o charakterze podobnym do świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń. Tym samym przychody uzyskane przez podmiot zagraniczny z tytułu świadczenia usług o charakterze pośrednictwa handlowego nie są objęte zakresem przedmiotowym art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p., a zatem nie będą podlegały opodatkowaniu podatkiem u źródła”.

Podobnie w interpretacji indywidualnej z 9 sierpnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (sygn. 0114-KDIP2-1.4010.206.2018.3.AJ) rozstrzygnął, że „należy zauważyć, że aczkolwiek Partner m.in. zarządza całym procesem pozyskiwania pożyczkobiorców oraz kontroluje płatności związane z pożyczkami, czynności te wykonuje w ramach swojej działalności (a nie świadczy tych usług Wnioskodawcy), której sedno stanowi doprowadzenie do zawarcia umowy pożyczki za wynagrodzeniem w formie prowizyjnej. Istotą stosunku prawnego łączącego Wnioskodawcę z Partnerem świadczenia nie jest zatem nabycie usługi zarządzania lub kontroli (płatności), lecz całościowej usługi pośrednictwa finansowego o charakterze outsourcingowym (...) W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, że Partner nie świadczy usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, ani podobnych do nich (inaczej: przychód uzyskany przez kontrahenta zagranicznego z tytułu świadczonych usług nie mieści się w żadnej z kategorii wymienionej w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT).”.

Również w interpretacji indywidualnej z 25 sierpnia 2017 r. (sygn. 0111-KDIB2- 3.4010.53.2017.1.AB) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej zgodził się ze stanowiskiem podatnika, zgodnie z którym: „usługi świadczone na podstawie umowy agencyjnej - mające na celu doprowadzenie do zawarcia umowy handlowej, nie mieszczą się w katalogu określonym przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, nie mają także podobnego charakteru do świadczeń wymienionych w tym przepisie, a tym samym nie podlegają opodatkowaniu na zasadach określonych w tym przepisie".

Przede wszystkim z wniosku wynika, że podstawowym obowiązkiem agenta sprzedaży (pośrednika) jest wyszukanie podmiotu zainteresowanego. Z chwilą skojarzenia stron i przygotowania ich do zawarcia umowy, kończy się praca pośrednika, gdyż cel działania pośrednika został osiągnięty i wypłacane jest mu wynagrodzenie wprost powiązane z efektem jego pracy. W opinii Wnioskodawcy, fakt, że usługi świadczone są podobne do usług o charakterze konsultingowym, doradczym i zarządczym nie przesądza, że elementy te przeważają w zawieranej przez spółkę umowie pośrednictwa.

Kluczowym z punktu widzenia oceny, czy dana usługa powinna zostać uznana za świadczenie podobne jest więc fakt, czy jej dominujący charakter odpowiada co najmniej jednej z usług w nim wymienionych. Oznacza to, że nawet w przypadku uznania, że usługa analizowana w ramach niniejszego wniosku zawiera w sobie elementy świadczeń o podobnym charakterze do usług reklamy lub badania rynku, to fakt ten nie stanowi o jej przeważającym charakterze.

Czynności wchodzące w zakres Umowy mogą, choć nie muszą, obejmować realizację działań promujących usługi Spółki. W rezultacie, nawet w przypadku uznania, że powyższe czynności noszą znamiona usług reklamowych lub/oraz badania rynku, nie stanowi to wystarczającej przesłanki do kwalifikacji usług przedmiotowej Umowy jako świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Działania te, podejmowane przez Agenta stanowią jedynie czynności pomocnicze/dodatkowe w stosunku do usługi zasadniczej. Celem nabycia usług, których dotyczy Umowa nie jest świadczenie usług reklamowych i szerzenie informacji o Spółce i jej usługach na rynku, mogących potencjalnie przyczynić się do zwiększenia przychodów Spółki, lecz zawarcie konkretnych umów call center generujących rzeczywiste przychody.

Agencja uzyskuje bowiem wynagrodzenie dopiero z chwilą wygenerowania dla Spółki rzeczywistych przychodów, co wynika z formuły kalkulacji wynagrodzenia prowizyjnego.

Podsumowując usługi związane ze wsparciem sprzedaży (np. usługi agencyjne czy usługi pośrednictwa) nie stanowią usług o podobnym charakterze do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Tym samym w przedstawionym stanie faktycznym, usługi wykonywane przez Agencję na podstawie Umowy, nie będą stanowiły usług o podobnym charakterze do usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT. W związku z powyższym wynagrodzenie Agencji wypłacane na podstawie Umowy nie podlega opodatkowaniu podatkiem u źródła.

Co do pytania 2:

W przyszłości Spółka planuje zawarcie analogicznej umowy z podmiotem będącym rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Spółka zamierza zawrzeć umowę z nowopowstałą spółką z siedzibą w Dubaju w celu obsługi Klientów z (...). Podmiot z siedzibą w Dubaju będzie świadczyć na rzecz Spółki usługi call center w zakresie oferowania do sprzedaży i koordynowania umów dotyczących imprez turystycznych organizowanych przez Touroperatorów.

Podmiot z siedzibą w Dubaju będzie zatem pośredniczył w zawarciu umowy pomiędzy Spółką (działającą nie we imieniu własnym a w imieniu Touroperatora) a Klientem.

Spółka uważa, iż w przypadku zawarcia analogicznej umowy ze spółką będącą rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich wypłacane jej wynagrodzenie również nie będzie opodatkowane podatkiem u źródła.

W opinii Spółki usługi, które świadczyć będzie spółka z siedzibą w Dubaju nie będą tożsame z żadną z wymienionych usług w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, nie należy jej także kwalifikować jako usługi podobnej do wymienionych w tym przepisie.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie pytań 1 i 2 jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

W przepisie tym, wyrażona jest tzw. zasada ograniczonego obowiązku podatkowego, w myśl której państwo, na terytorium którego znajduje się źródło uzyskiwania przychodów, ma suwerenne prawo do opodatkowania podmiotów niebędących jej rezydentami podatkowymi w zakresie dochodów uzyskiwanych z takiego źródła.

Zgodnie z art. 3 ust. 3 ustawy o CIT:

Jak stanowi art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

Nie budzi zatem wątpliwości, że wszelkie wypłaty, o których mowa w art. 21 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 5 ustawy o CIT, implikują powstanie przychodu na terytorium Polski.

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

zgodnie z art. 21 ust. 1 ustawy o CIT:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o CIT:

W odniesieniu do przepisu art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zauważyć należy, że katalog usług w nim wskazanych jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie.

Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej nazwane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje lub dyskwalifikuje daną usługę jako należącą lub nie do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych. Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Usługi jakie podmiot zagraniczny świadczy na rzecz Wnioskodawcy, to usługi o charakterze pośrednictwa handlowego (sprzedaż usług turystycznych organizowanych przez organizatorów turystyki).

Wśród przychodów wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT brak jest przychodów z tytułu usług o charakterze pośrednictwa handlowego. Nie sposób tego typu czynności zakwalifikować do świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz do świadczeń o podobnym charakterze.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Należy pamiętać, że podatnik zawsze ma obowiązek prawidłowego klasyfikowania dokonywanych czynności. Na gruncie prawa podatkowego zasadą jest, że o rodzaju czynności decyduje nie nazwa nadana przez strony, lecz rzeczywisty charakter czynności. W rezultacie o zakwalifikowaniu do konkretnego rodzaju usług decyduje treść czynności.

W przedmiotowej sprawie istotne będzie odkodowanie znaczenia pojęć: „usług pośrednictwa”, „usług doradczych”, „usług badania rynku”, „usług reklamowych”, „usług zarządzania i kontroli” oraz „usług przetwarzania danych”. Przepisy ustawy o CIT nie definiują ww. pojęć. Wobec braku w ustawie definicji należy posiłkowo odwołać się do wykładni językowej tych pojęć.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego, przez pojęcie „pośrednictwo” należy rozumieć: działalność osoby trzeciej mającą na celu porozumienie się między stronami lub załatwienie jakichś spraw dotyczących obu stron, kojarzenie kontrahentów w transakcjach handlowych i doprowadzenie do zawarcia umowy.

Literatura przedmiotu wskazuje się, że: „Podstawowym zadaniem (...) wyspecjalizowanych „pośredników” jest wywieranie wpływu na pozycję prawną angażujących ich zleceniodawców poprzez „wprowadzenie” ich w określony stosunek umowny (zobacz: Michał Romanowski, Charakter prawny umowy o pośrednictwo, Monitor Prawniczy Nr 2/1997).

W zgodnej opinii orzecznictwa sądowego oraz doktryny prawa nie może być mowy o pośrednictwie wówczas, gdy jedna ze stron umowy zleca podwykonawcy cześć czynności faktycznych (czynności o charakterze fizycznym, technicznym czy administracyjnym) związanych z umową.

Z kolei „doradztwo” zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN oznacza udzielanie fachowych porad, natomiast termin „doradzać” znaczy udzielić porady, wskazać sposób postępowania w jakiejś sprawie. Użyty w ustawie o CIT termin „usługi doradztwa” należy rozumieć w związku z tym szeroko.

Potwierdza to jednolite orzecznictwo sądów administracyjnych (zob. wyrok NSA z 10 października 2013 r., sygn. akt I FSK 1567/12, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1441/13, wyrok NSA z 2 października 2014 r., sygn. akt I FSK 1530/13, wyrok WSA w Poznaniu z 28 kwietnia 2015 r. sygn. akt I SA/Po 1202/14, wyrok WSA w Gdańsku z 28 marca 2012 r., sygn. akt I SA/Gd 175/12, wyrok WSA w Łodzi z 16 kwietnia 2013 r. sygn. akt I SA/Łd 168/13). Według sądów administracyjnych, odwołując się do powszechnego języka polskiego można stwierdzić, że przez doradztwo rozumie się udzielanie fachowych zaleceń, porad. Stosownie do definicji podanej w ww. słowniku, poradnictwo to „zorganizowana forma udzielania porad w jakimś zakresie”. Doradca to ten co udziela fachowych zaleceń czy porad, wskazówek, to ktoś, kto posiadaną wiedzę wykorzystuje na wskazywanie najlepszych, najbardziej optymalnych rozwiązań, nakłaniając odbiorcę takiej usługi do zastosowania się do rady, porady, wskazówki, dyrektywy postępowania. Zdaniem sądów administracyjnych, świadczenie usługi doradztwa należy postrzegać jako wykorzystanie swojej wiedzy, znajomości rzeczy poprzez wskazywanie najlepszych, najskuteczniejszych rozwiązań do ich zastosowania do danego problemu.

Również w doktrynie przedmiotu przyjmuje się szerokie ujęcie terminu usługi doradcze. Według przedstawicieli nauki doradztwo, w bardzo ogólnym znaczeniu, jest usługą świadczoną przez jedną osobę/instytucję na rzecz drugiej osoby/instytucji, która zleca wykonanie tej usługi. W literaturze przedmiotu bardzo różnorodnie formułowane są zadania stojące przed usługami doradczymi, np. doradztwo określane jest jako:

• przejęcie zadań,

• pośrednictwo w zakresie przekazywania wiedzy,
• pośrednictwo w przekazywaniu specjalnych informacji,
• pomoc w rozwiązywaniu problemów,
• pomoc w podejmowaniu decyzji,
• przekazywanie informacji zmniejszających ryzyko,
• przygotowanie i przekazywanie informacji służących rozwiązaniu kompleksowych problemów,
• przekazywanie specyficznej wiedzy, celem usprawnienia działań,
• identyfikacja i rozwiązywanie problemów,
• przekazywanie zaleceń dotyczących usprawniania działań oraz pomoc w ich wdrożeniu,
• dawanie wskazówek dotyczących postępowania.

Doradcy mogą więc pomóc zleceniodawcy w przygotowaniu decyzji, rozwiązaniu problemów, usprawnieniu działania itp.

Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego PWN pod pojęciem „wsparcia” rozumie się pomoc udzieloną komuś.

Zdaniem F. Steele, doradztwo to „wszelkie formy dostarczania pomocy w zakresie realizacji celów, procesu czy struktury zadania lub ewentualnie ciągu zadań, gdzie doradca nie jest faktycznie odpowiedzialny za wykonanie tych zadań, lecz służy pomocą tym, którzy tę odpowiedzialność ponoszą (F.Steele, Consulting for Organizational Change, Amherst, MA, University of Massachusetts Press, 1975, s. 3).

Według Urszuli Skurzyńskiej-Sikory, doradztwo może być postrzegane zarówno jako profesjonalna usługa jak i metoda dostarczania praktycznej rady i pomocy czy też proces działania. Zdaniem autorki, można wyróżnić charakterystyczne dla doradztwa elementy, a mianowicie:

1.niezależna orientacja – słowa takie jak „perspektywa” i „obiektywizm” sygnalizują niezależną pozycję doradcy; doradca nie akceptuje automatycznie problemu i faktów podanych przez klienta, ale niezależnie od klienta formułuje swoją ocenę;

2.specjalne kwalifikacje – aby sporządzić niezależną ocenę i stworzyć użyteczne wskazania, doradcy muszą posiadać wyjątkową wprawę i umiejętności; zdolności doradcy wywodzą się nie tylko z praktycznego doświadczenia, lecz także z wysokiego stopnia osobistej integralności; termin „kwalifikacje” w tym przypadku oznacza uznanie przez innych fachowców w tej dziedzinie;

3.serwis doradczy – doradztwo stanowi pomoc, a nie ścisłe wykonywanie obowiązków związanych z zarządzaniem; współpraca doradcy z klientem polega na tym, że to właśnie klient ponosi końcową odpowiedzialność za wynajęcie i skorzystanie z pomocy doradcy oraz zaakceptowanie lub odrzucenie jego zaleceń;

4.identyfikacja i analiza problemu – jednym z zasadniczych obszarów aktywności doradcy musi być orientacja w problemie; oznacza to, że przekazuje on klientowi to czego ten problem dotyczy, spogląda na ten problem „od wewnątrz” w celu określenia jego stopnia ważności, po czym jeśli jest to niezbędne, na nowo określa ten problem i identyfikuje jego przyczyny;

5.rozwiązywanie problemu i wdrożenie rozwiązania (lub nadzorowanie wdrożenia) – jest to bardzo ważny obszar działania; doradca jest wynajmowany w celu doprowadzenia do rozwoju organizacji (a nie po to, by utrzymać istniejący stan rzeczy) (zob. Urszula Skurzyńska-Sikora, Istota, pojęcie i rodzaje doradztwa, Lublin 1997 r., s. 167-168).

Z kolei przez usługi badania rynku należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych. Usługi te mają przyczynić się m.in. do zwiększenia sprzedaży. Celem badań rynku jest zdobycie informacji o kształtowaniu się mechanizmów rynkowych takich, jak popyt, podaż, ceny, potencjału, zachowania, zwyczaje, preferencje, lojalność oraz wrażliwość cenowa konsumentów, działania konkurencji, funkcjonowanie systemu dystrybucji, sprzedaży itp. Usługi badania rynku mają dostarczyć informacji nieodzownych w procesie podejmowania decyzji. Mimo, iż badania te nie wykluczają w sposób całkowity ryzyka, to jednak ich zastosowanie wyraźnie ogranicza ryzyko wpisane w działalność biznesową i przyczynia się do tego, że podejmowane decyzje będą w mniejszym zakresie obarczone błędami.

Pojęcie „reklama” wg „Słownika języka polskiego” pod red. M. Szymczyka (Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 2002 r.) oznacza rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję i inne podobne środki, np. plakaty, napisy i ogłoszenia służące temu celowi.

W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego przy wykładni przepisów ustawy dotyczących reklamy przeważa wykładnia gramatyczna. W wyroku z 12 czerwca 1997 r. I SA/Ka 192-193/97 Naczelny Sąd Administracyjny wyraził pogląd, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna, a za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy (I. Konieczna, J. Ruszyński, Problematyka kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz w podatku dochodowym od osób prawnym orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Poznań 1997, s. 29-30).

Według J. Kamińskiego i W. Maruchina za reklamę należy uznać wszystko to, co zawiera informacje dodatkowe, które nie są niezbędne do złożenia oferty czy zawarcia umowy (J. Kamiński, W. Maruchin, Ustawa o VAT. Komentarz, Wyd. 2, Warszawa 1996, s. 52-53). Natomiast autorzy „Komentarza do podatku dochodowego od osób prawnych” B. Brzeziński i M. Kalinowski (B. Brzeziński, M. Kalinowski, Komentarz do podatku dochodowego od osób prawnych, Warszawa 1996, s. 143-144) uznają za reklamę działania, których celem jest kształtowanie popytu poprzez poszerzenie wiedzy przyszłych nabywców o towarach bądź usługach, ich cechach i przeznaczeniu w celu zachęcenia ich do nabywania towarów bądź usług od tego właśnie a nie innego podmiotu gospodarczego. Technicznym sposobem reklamy może być ogłoszenie prasowe, radiowe lub telewizyjne, a także plakat czy afisz stały, a ponadto rozsyłanie folderów i innych informacji handlowych nabywcom. Nie znaczy to jednak, że tylko te media mogą być wykorzystane do rozpowszechniania informacji i reklamy.

Z kolei pod pojęciem usług reklamowych rozumie się wszelką działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów.

Usługi reklamowe mogą być wykonywane zarówno przez podmioty, które profesjonalnie zajmują się świadczeniem usług reklamowych, jak i podmioty, dla których wykonanie usługi reklamowej nie jest realizowane w ramach ich podstawowej działalności gospodarczej.

Według Słownika języka polskiego PWN „zarządzać”, oznacza kierować, administrować czymś” (E. Sobol, Słownik Języka Polskiego PWN, Warszawa 1996). W tym kontekście, za zarządzanie należy uznać władcze uprawnienie w stosunku do realizowanego projektu lub działalności gospodarczej. Zgodnie ze Słownikiem języka polskiego PWN, „kierować” oznacza „stać na czele czegoś, wskazywać sposób postępowania”. Z kolei kontrola, to: 1) porównanie stanu faktycznego ze stanem wymaganym i ustalanie ewentualnych odstępstw, sprawdzanie, czy coś jest zgodne z obowiązującymi przepisami, 2) nadzór nad czymś albo nad kimś, czuwanie nad prawidłowym przebiegiem czegoś, wpływ na rozwój wydarzeń.

Istotą usług przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych jak i papierowych kartotekach.

Zauważyć należy, że o tym, czy dane świadczenie ma charakter usług doradczych, usług pośrednictwa, usług badania rynku, usług reklamowych, usług zarządzania i kontroli czy usług przetwarzania danych nie decyduje sposób, w jaki strony nazwały to świadczenie w umowie, lecz jego rzeczywisty charakter. Innymi słowy, nie nazwa, lecz treść świadczenia decyduje o tym jaki ma ono charakter, gdyż ocena prawnego charakteru danego świadczenia powinna nastąpić na podstawie obiektywnej analizy całokształtu okoliczności faktycznych przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca, prowadzi działalność gospodarczą w zakresie organizacji turystyki oraz działalności agentów i pośredników turystycznych. Spółka prowadzi między innymi sprzedaż usług turystycznych dla obcokrajowców – m.in. klientów z (...). Strony zawarły umowę o prowadzenie call center. Przedmiotem umowy jest prowadzenie call center, tj. punktu obsługi klienta zajmującego się sprzedażą usług turystycznych organizowanych przez organizatorów turystyki. Agencja obsługuje klientów (...), którzy są pozyskani poprzez stronę www. Wnioskodawcy i przekazani do dalszej obsługi poprzez prowadzony przez Agencję punkt obsługi klienta (call center). Zgodnie z umową, za pomocą prowadzonego call center Agencja oferuje do sprzedaży Klientom świadczone przez Touroperatorów imprezy turystyczne, koordynując zawieranie umów pomiędzy Klientami a Spółką. Umowy o udział w imprezie turystycznej zawierane są bezpośrednio ze Spółką (która w tym zakresie działa w imieniu Touroperatorów), a płatności od Klientów wpływają bezpośrednio na konto bankowe Spółki.

Zgodnie z Umową Agencja zobowiązana jest do podejmowania wszelkich czynności faktycznych i prawnych odnoszących się do organizacyjnego funkcjonowania call center (tj. punktu obsługi klienta).

Jednocześnie Agencja nie przeprowadza w imieniu Wnioskodawcy żadnych działań marketingowych, dodatkowo zobowiązana jest do zachowania w tajemnicy faktu współpracy w zakresie realizacji ww. Umowy. Usługi turystyczne organizowane są z terytorium Polski. Agencja jest obowiązana powiadomić Spółkę o każdej dokonanej sprzedaży, za wyjątkiem sytuacji gdy taka informacja jest automatycznie przesyłana do Spółki za pośrednictwem systemu informatycznego. Za doprowadzenie do zawarcia umowy sprzedaży usług turystycznych pomiędzy Klientem a działającą w imieniu Touroperatora Spółkę, Agencji przysługuje wynagrodzenie prowizyjne.

W przyszłości Spółka planuje zawarcie analogicznej umowy z podmiotem będącym rezydentem Zjednoczonych Emiratów Arabskich.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca wskazał, że wszystkie agencje są osobami prawnymi, odpowiednikami spółek z ograniczoną odpowiedzialnością. Agencje nie będą prowadziły pozarolniczej działalności gospodarczej poprzez położony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej zagraniczny zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym osób prawnych. Wypłacane wynagrodzenia nie są ani nie będą związane z działalnością podmiotów zagranicznych prowadzonych poprzez zakład w Polsce. Agencje nie będą świadczyły na rzecz Wnioskodawcy:

a)usług reklamowych przez które należy rozumieć działalność promocyjną, w wyniku której lub w trakcie której następuje przekazywanie treści mających za zadanie informować o istnieniu lub cechach oferowanych towarów lub usług w celu zwiększenia sprzedaży tych produktów;

b)usług badania rynku przez które należy rozumieć zespół czynności polegających na gromadzeniu informacji o zjawiskach i procesach na rynku, ich przyczynach, stanie aktualnym i tendencjach rozwojowych;

c)usług doradztwa przez które należy rozumieć udzielanie fachowych zaleceń, porad.

Ponadto umowy zawierane z agencjami będą miały charakter umów o świadczenie usług w zakresie prowadzenia call center, zawieranych między przedsiębiorcami.

Powyżej przywołane definicje usług objętych zakresem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT oraz przedstawiony stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe prowadzą do wniosku, że usługi nabywane przez Spółkę nie obejmują czynności wymagających podjęcia koniecznych działań z zakresu usług: doradztwa, badania rynku, reklamowych i zarządzania i kontroli.

Podsumowując, należy uznać, że usługi pośrednictwa, nabywane od podmiotów zagranicznych nie są świadczeniami o podobnym charakterze do usług doradczych, reklamowych, zarządzania i kontroli oraz badania rynku, wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, a tym samym nie podlegają objęciu regulacją art. 21 ust. 1 pkt 2a tej ustawy.

W ocenie organu powyższe czynności, nazwane we wniosku usługami pośrednictwa, nie posiadają cech charakterystycznych dla świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, które przeważają nad elementami charakterystycznymi dla innych świadczeń.

W rezultacie usługi pośrednictwa, nabywane przez Spółkę od podmiotów zagranicznych wskazanych we wniosku (usługi call center w zakresie oferowania do sprzedaży i koordynowania umów dotyczących imprez turystycznych), nie mieszczą się także w katalogu świadczeń wskazanych w art. 21 ust. 1 pkt. 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka nie jest zobowiązana jako płatnik do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od wypłacanych na rzecz Pośredników wynagrodzeń.

W świetle powyższego Państwo stanowisko w zakresie pytania nr 1 i 2 należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

• stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia;
• zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywać się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2838). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (...). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 259; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2023 r. poz. 2383).