Kasy zapomogowo-pożyczkowe muszą dostosować się do nowych przepisów

Od 11 października br. zmieniły się zasady funkcjonowania KZP. Działają one teraz na podstawie własnej ustawy. Konieczne jest więc wprowadzenie zmian w przepisach wewnętrznych, w tym w polityce rachunkowości

Dotychczas pracownicze kasy zapomogowo-pożyczkowe działały na podstawie art. 39 ustawy z 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych. Ich rachunkowość była zaś prowadzona zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady Ministrów z 19 grudnia 1992 r. w sprawie pracowniczych kas zapomogowo-pożyczkowych oraz spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych w zakładach pracy (Dz.U. nr 100, poz. 502; dalej: rozporządzenie KZP). Przepisy te były uzupełniane przez statuty (lub regulaminy) obowiązujące u pracodawcy, zawierające szczegółowe warunki działalności. Regulacje nowej ustawy z 11 sierpnia 2021 r. o kasach zapomogowo-pożyczkowych (Dz.U. poz. 1666; dalej: nowa ustawa) w znacznej części są zgodne z rozporządzeniem KZP. Jednak nowa ustawa przewiduje pewne zmiany. [ramka]

Główne różnice między ustawą a rozporządzeniem w sprawie KZP

• Rozszerzenie definicji pracownika (zgodnie z nowelizacją ustawy o związkach zawodowych z 2018 r.) - do KZP może wstąpić osoba wykonująca pracę zarobkową u danego pracodawcy, np. osoby związane umowami cywilnoprawnymi (umowy zlecenia, umowy o dzieło itp.).

• Wskazanie przypadków obligatoryjnego i fakultatywnego skreślenia z listy członków KZP.

• Określenie zasad udzielania pożyczki bądź zapomogi (np. szczegółowe określenie zasad poręczenia pożyczki).

• Wskazanie sytuacji, w których walne zebranie członków może odwołać członka zarządu lub komisji rewizyjnej przed upływem jego kadencji, oraz sytuacji, w których przeprowadza się wybory uzupełniające do tych organów KZP.

• Określenie zasad pokrywania kosztów działania międzyzakładowej KZP.

• Omówienie kwestii wypłaty wkładu członkowskiego na wypadek śmierci członka KZP.

• Wskazanie możliwości podjęcia uchwały o likwidacji KZP z własnej inicjatywy walnego zebrania członków.