Prawo do zasiłku dla bezrobotnych

Przepisy ustawy z 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (Dz.U. z 2001 r. Nr 6, poz. 56 ze zm.), szczególnie art. 23, określają, jakie wymogi bezrobotny musi spełnić, aby zasiłek ten uzyskać.

Zgodnie z powołanym wyżej przepisem prawo do zasiłku przysługuje osobie bezrobotnej za każdy dzień kalendarzowy po upływie 7 dni od dnia zarejestrowania się we właściwym powiatowym urzędzie pracy (PUP), jeżeli urząd nie ma dla niego propozycji odpowiedniego zatrudnienia, skierowania do prac interwencyjnych, robót publicznych lub na nowo utworzone miejsce pracy. Nie mogą także wobec niego zachodzić przyczyny wymienione w art. 27 ustawy. Jeżeli przyczyny te zaistnieją, to zasiłek będzie wypłacany po upływie dłuższego okresu lub nawet nie będzie wypłacony wcale.

Pojęcie odpowiedniego zatrudnienia definiuje art. 2 ust. 1 pkt 11 ustawy. Jest to zatrudnienie, do którego bezrobotny ma wystarczające kwalifikacje lub może je wykonywać po uprzednim przeszkoleniu. Na jego wykonywanie musi mu pozwalać stan zdrowia, zaś dojazd do miejsca zatrudnienia i z powrotem środkami komunikacji miejskiej nie może przekraczać 3 godzin.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 27 stycznia 1998 r. (II SA 1565/97) przyznanie i wypłata zasiłku jest ostatecznym środkiem pomocy udzielonym bezrobotnym dopiero wówczas, gdy nie jest możliwe zastosowanie tzw. aktywnych form przeciwdziałania bezrobociu, a przede wszystkim, gdy nie ma dla danej osoby propozycji odpowiedniego zatrudnienia.