Inwestycje w obce środki trwałe

Żadne przepisy podatkowe czy bilansowe nie definiują wprost inwestycji w obcych środkach trwałych. Jednak na gruncie art. 4a pkt 2 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: updop) i art. 5a pkt 2 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: updof) przyjmuje się, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ulepszenia w obcych środkach trwałych w rozumieniu ustawy o rachunkowości.

UWAGA!

Inwestycje w obce środki trwałe stanowią ulepszenia obcych środków trwałych, mające na celu przystosowanie używanego obiektu bez prawa własności, do potrzeb własnej działalności gospodarczej, poprzez jego adaptację, przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję lub modernizację.

W praktyce przyjmuje się, że inwestycja w obce środki trwałe wystąpi, jeżeli suma wydatków poniesionych na przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację obcego środka trwałego przekroczy w danym roku podatkowym kwotę 3500 zł, a wydatki spowodują wzrost wartości użytkowej środka trwałego (art. 16g ust. 13 updop oraz art. 22g ust. 17 updof).

Według prawa bilansowego, stosowanie tej zasady powinno znaleźć odzwierciedlenie w polityce rachunkowości. Przepisy ustawy z 29 września 1994 r. o rachunkowości nie zawierają odniesienia do jakichkolwiek kryteriów kwotowych - oprócz wspomnianych wyżej.

Należy podkreślić, że wskazaną definicję inwestycji w obce środki trwałe uznają również sądy administracyjne (zob. m.in. wyrok WSA w Warszawie z 30 marca 2011 r., sygn. akt III Sa 1547/10) oraz organy skarbowe (np. w interpretacji Izby Skarbowej w Warszawie z 19 lutego 2009 r., sygn. IPPB1/415-1291/08-6/JB).