history Historia zmian
zamknij

Wersja obowiązująca od 2004-08-11 do 2017-05-01

[Załączniki do wniosku] 1. Do wniosku należy dołączyć:

1) posiadaną decyzję konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia,

2) poświadczoną urzędowo kopię ważnego dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo,

3) skrócony odpis aktu urodzenia,

4) skrócony odpis aktu małżeństwa lub inny dokument określający stan cywilny,

5) życiorys.

2. Osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta, nieposiadająca decyzji konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia, dołącza do wniosku dokumenty potwierdzające polskie pochodzenie, o których mowa w art. 6 ustawy. Dokumenty te wojewoda przekazuje konsulowi właściwemu ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania na stałe tej osoby za granicą, w celu wydania decyzji o uznaniu jej za osobę polskiego pochodzenia.

3. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. a), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) [2] poświadczoną urzędowo kopię karty pobytu,

2) [3] zaświadczenie, że pobierała naukę w szkole wyższej na podstawie przepisów o podejmowaniu i odbywaniu studiów przez osoby niebędące obywatelami polskimi, oraz odpis dyplomu,

3) zaświadczenie potwierdzające fakt stałego zamieszkiwania przed dniem wejścia w życie ustawy na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

4) dokument wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.

4. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. b), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) dokument potwierdzający nabycie obywatelstwa polskiego lub jego poświadczoną kopię,

2) dokument poświadczający posiadanie, w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, obywatelstwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie.

5. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. c), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) [4] poświadczoną urzędowo kopię karty pobytu,

2) zaświadczenie potwierdzające fakt zamieszkiwania na stałe do 1991 r., przez co najmniej 5 lat, na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej. Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

3) dokument, wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.

[2] § 4 ust. 3 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

[3] § 4 ust. 3 pkt 2 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

[4] § 4 ust. 5 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

Wersja obowiązująca od 2004-08-11 do 2017-05-01

[Załączniki do wniosku] 1. Do wniosku należy dołączyć:

1) posiadaną decyzję konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia,

2) poświadczoną urzędowo kopię ważnego dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo,

3) skrócony odpis aktu urodzenia,

4) skrócony odpis aktu małżeństwa lub inny dokument określający stan cywilny,

5) życiorys.

2. Osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta, nieposiadająca decyzji konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia, dołącza do wniosku dokumenty potwierdzające polskie pochodzenie, o których mowa w art. 6 ustawy. Dokumenty te wojewoda przekazuje konsulowi właściwemu ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania na stałe tej osoby za granicą, w celu wydania decyzji o uznaniu jej za osobę polskiego pochodzenia.

3. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. a), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) [2] poświadczoną urzędowo kopię karty pobytu,

2) [3] zaświadczenie, że pobierała naukę w szkole wyższej na podstawie przepisów o podejmowaniu i odbywaniu studiów przez osoby niebędące obywatelami polskimi, oraz odpis dyplomu,

3) zaświadczenie potwierdzające fakt stałego zamieszkiwania przed dniem wejścia w życie ustawy na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

4) dokument wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.

4. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. b), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) dokument potwierdzający nabycie obywatelstwa polskiego lub jego poświadczoną kopię,

2) dokument poświadczający posiadanie, w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, obywatelstwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie.

5. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. c), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) [4] poświadczoną urzędowo kopię karty pobytu,

2) zaświadczenie potwierdzające fakt zamieszkiwania na stałe do 1991 r., przez co najmniej 5 lat, na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej. Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

3) dokument, wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.

[2] § 4 ust. 3 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

[3] § 4 ust. 3 pkt 2 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. a) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

[4] § 4 ust. 5 pkt 1 w brzmieniu ustalonym przez § 1 pkt 2 lit. b) rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 12 lipca 2004 r. zmieniającego rozporządzenie w sprawie postępowania w sprawach o uznanie za repatrianta (Dz.U. Nr 167, poz. 1757). Zmiana weszła w życie 11 sierpnia 2004 r.

Wersja archiwalna obowiązująca od 2001-04-08 do 2004-08-10

1. Do wniosku należy dołączyć:

1) posiadaną decyzję konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia,

2) poświadczoną urzędowo kopię ważnego dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo,

3) skrócony odpis aktu urodzenia,

4) skrócony odpis aktu małżeństwa lub inny dokument określający stan cywilny,

5) życiorys.

2. Osoba ubiegająca się o uznanie za repatrianta, nieposiadająca decyzji konsula o uznaniu za osobę polskiego pochodzenia, dołącza do wniosku dokumenty potwierdzające polskie pochodzenie, o których mowa w art. 6 ustawy. Dokumenty te wojewoda przekazuje konsulowi właściwemu ze względu na ostatnie miejsce zamieszkania na stałe tej osoby za granicą, w celu wydania decyzji o uznaniu jej za osobę polskiego pochodzenia.

3. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. a), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) poświadczoną urzędowo kopię karty czasowego pobytu,

2) zaświadczenie, że pobierała naukę w szkole wyższej jako stypendysta strony polskiej, oraz odpis dyplomu,

3) zaświadczenie potwierdzające fakt stałego zamieszkiwania przed dniem wejścia w życie ustawy na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej, Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

4) dokument wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.

4. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. b), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) dokument potwierdzający nabycie obywatelstwa polskiego lub jego poświadczoną kopię,

2) dokument poświadczający posiadanie, w dniu uzyskania zezwolenia na osiedlenie się na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, obywatelstwa Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich lub jednego z państw powstałych po jego rozpadzie.

5. Osoba, o której mowa w § 1 pkt 1 lit. c), dołącza do wniosku dodatkowo:

1) poświadczoną urzędowo kopię karty stałego pobytu,

2) zaświadczenie potwierdzające fakt zamieszkiwania na stałe do 1991 r., przez co najmniej 5 lat, na terytorium obecnej Republiki Armenii, Republiki Azerbejdżańskiej. Republiki Gruzji, Republiki Kazachstanu, Republiki Kyrgyskiej, Republiki Tadżykistanu, Republiki Turkmenistanu, Republiki Uzbekistanu albo azjatyckiej części Federacji Rosyjskiej,

3) dokument, wydany przez właściwy organ, poświadczający brak przeszkód do nabycia obywatelstwa polskiego, wymagany przepisami umowy międzynarodowej, której stroną jest Rzeczpospolita Polska, w przedmiocie zapobiegania powstawaniu przypadków podwójnego obywatelstwa.