Interpretacja indywidualna z dnia 15 września 2023 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-1.4010.375.2023.1.RH

Dotyczy ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych po przekazaniu ich na parking Spółki.

Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 lipca 2023 r. wpłynął Państwa wniosek z 26 czerwca 2023 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia, czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych po przekazaniu ich na parking Spółki.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej: „Spółka”) prowadzi działalność w zakresie wynajmu samochodów i zarządzania flotą.

W ramach ww. działalności Spółka nabywa samochody osobowe, które następnie w ramach działalności gospodarczej jaką prowadzi Spółka, są m.in. wynajmowane klientom Spółki. Samochody osobowe, które są wykorzystywane przez Spółkę do prowadzenia działalności gospodarczej i których przewidywany czas używania przekracza rok, Spółka ujmuje jako środki trwałe i dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej, poczynając od miesiąca następującego po miesiącu, w jakim Spółka ujęła ww. środki trwałe w ewidencji środków trwałych.

Spółka wykorzystuje samochody osobowe wprowadzone do ewidencji środków trwałych do czasu wycofania ich z floty samochodowej oferowanej klientom Spółki do wynajmu. Po wycofaniu określonego samochodu z floty oferowanej klientom Spółki, Spółka zaprzestaje wynajmowania określonego samochodu i jest on odstawiany na plac parkingowy prowadzony przez zewnętrznego operatora logistycznego działającego na zlecenie Spółki lub na parking Spółki. Przekazanie samochodu osobowego na plac zostaje udokumentowane wewnętrznym protokołem wygenerowanym z systemu Spółki (dalej: „Protokół Wycofania”). Protokół wycofania generowany jest przez system informatyczny użytkowany przez Spółkę przy obsłudze umów najmu i wskazuje datę przekazania pojazdu na parking, a ponadto rejestruje także jego stan techniczny.

Od momentu przekazania samochodu na parking lub wycofania z floty, Spółka nie wykorzystuje samochodu osobowego do wynajmu klientom lub do innych działań zarobkowych w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, a pojazd nie generuje już dla niej żadnego przychodu. Spółka po wycofaniu samochodu z floty jedynie przygotowuje auta do sprzedaży i wydania nabywcy. Po zawarciu umowy sprzedaży pojazdu, przygotowane pojazdy zostają odebrane przez nabywcę, przy czym sprzedaż samochodu nie zawsze następuje niezwłocznie po odstawieniu samochodu na parking. Spółka wskazuje także, że w pewnych sytuacjach samochody są bezpośrednio wydawane nabywcom po wycofaniu ich z floty i Spółka w takiej sytuacji nie dokonuje ich dodatkowego przygotowania do sprzedaży.

Powyższe powoduje, że samochód osobowy po wycofaniu z używania przez Spółkę może pozostawać na parkingu Spółki przez pewien okres czasu, w którym Spółka nadal ponosi koszty związane z utrzymaniem go na placu, jak m.in. koszty parkingu, ubezpieczenia lub naprawy pojazdu, mimo że pojazd nie jest już wynajmowany klientom Spółki, oczekuje na sprzedaż i nie generuje już dla niej przychodu i nie jest przez Spółkę wykorzystywany.

Pytanie

Czy w opisanym stanie faktycznym prawidłowe jest stanowisko Spółki, zgodnie z którym Spółka nie jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od samochodów osobowych po przekazaniu ich na parking Spółki?

Państwa stanowisko w sprawie

W ocenie Spółki moment przekazania samochodu osobowego na parking stanowi moment zakończenia wykorzystywania tego pojazdu na potrzeby związane z wynajmowaniem klientom Spółki. Tym samym Spółka po wycofaniu samochodów osobowych z używania nie jest uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, gdyż od tego momentu samochód nie jest wykorzystywany przez nią w prowadzonej działalności gospodarczej.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 2587 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c ustawy o CIT, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1 ustawy o CIT, zwane środkami trwałymi.

Oznacza to zatem, że zgodnie z przywołanym przepisem, aby samochody osobowe nabywane przez Spółkę mogły stanowić środki trwałe i podlegać amortyzacji zgodnie z przepisami art. 16a-16m ustawy o CIT, konieczne jest spełnienie następujących warunków przez te pojazdy:

-zostały nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,

-stanowią własność lub współwłasność podatnika - amortyzacji podatkowej podlegają wyłącznie środki trwałe, do których przysługuje podatnikowi prawo własności, z wyjątkiem środków używanych przez leasingobiorcę na podstawie umowy leasingu finansowego oraz tych wymienionych w art. 16a ust. 2 ustawy o CIT,

-są kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania - ustawodawca nie określił bliżej tych warunków, jednakże należy stwierdzić, iż warunki te spełnia składnik majątku, który jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne pozwalające na jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem, ponadto sprawne technicznie i zalegalizowane prawnie w formie stosownych uprawnień, homologacji i pozwoleń na użytkowanie,

-przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok - o tym, jak długo będzie używany dany składnik decyduje sam podatnik,

-są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu,

-nie są wymienione w katalogu środków trwałych wymienionych w art. 16c ustawy.

W konsekwencji, Spółka zgodnie z powyższymi przepisami jako środki trwałe traktuje samochody osobowe, które nabywa do działalności gospodarczej i których przewidywany okres używania jest dłuższy niż rok. W ocenie Spółki, zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o CIT jednym z kryteriów uznania danego przedmiotu podatnika za środek trwały jest jego przeznaczenie. Przywołany przepis wskazuje, że przedmiotami stanowiącymi środki trwałe są te przedmioty, które wykorzystywane są przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Należy także zauważyć, że pojęcia „wykorzystywanie na potrzeby działalności gospodarczej” czy „używanie” środka trwałego w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT oznacza nie stosunek prawny podatnika do posiadanego środka, ale faktyczne, rzeczywiste i bezpośrednie wykorzystywanie go na cele związane z działalnością gospodarczą.

Zgodnie z wyrokiem NSA z 13 września 2006 r., sygn. akt II FSK 1103/05, LEX nr 263765: „Aby koszty zakupu budynku stanowiły koszty uzyskania przychodów i podlegały odliczeniu poprzez odpisy amortyzacyjne budynek ten musi być kompletny i zdatny do użyczenia, a nadto nie może mieć dowolnego przeznaczenia, lecz takie, które jednoznacznie umożliwia jego wykorzystanie w prowadzonej przez podatnika działalności”.

Podobnie również w wyroku WSA w Gliwicach z 6 września 2010 r., sygn. akt I SA/Gl 205/10: „Zasadniczym elementem, pozwalającym na kosztowe (w kontekście podatkowym) traktowanie odpisów amortyzacyjnych, ma wykorzystywanie danego środka trwałego przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Określenie „wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą” należy interpretować w sposób dosłowny. Amortyzowany może być tylko ten środek trwały, który jest z jednej strony potrzebny do prowadzenia działalności gospodarczej, ma związek z tą działalnością, a podatnik faktycznie ten środek trwały dla tych celów wykorzystuje”.

Jak wskazano także w Wyroku WSA w Warszawie z 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2109/13, LEX nr 1560200: „Zdaniem Sądu, uprawniony jest więc wniosek, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych od tej grupy środków trwałych wiąże się z bezpośrednim, czyli fizycznym ich wykorzystywaniem (używaniem) przez podatnika. Takie rozumienie omawianego przepisu znajduje również potwierdzenie w treści art. 16c pkt 5 u.p.d.o.p. stanowiącego, że amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki są używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności. Zważyć przy tym należało, że w przepisach regulujących zasady dokonywania odpisów amortyzacyjnych ustawodawca stosuje zamiennie wyrazy „używanie” oraz „wykorzystywanie”. Są to zaś terminy określające stosunek faktyczny, a nie prawny, podatnika do konkretnego środka trwałego”.

W ocenie Spółki, faktyczne wykorzystywanie samochodów osobowych jako środków trwałych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej zostaje zakończone w momencie przekazania pojazdu na plac Spółki, co zostaje udokumentowane przez wygenerowanie Protokołu Wycofania. Od tego momentu Spółka nie ma bowiem możliwości dalszego wynajmowania samochodu, pojazd nie generuje dla niej przychodu z tytułu prowadzonej działalności i jedynie pozostaje w posiadaniu Spółki w celu przygotowania go do późniejszej odsprzedaży i odbioru przez klienta. Należy także podkreślić, że wycofanie z floty pojazdu poprzez przekazanie go na plac Spółki oznacza zakończenie jego używania w sposób definitywny i ostateczny, gdyż po jego przekazaniu Spółka nie będzie wykorzystywać go do wynajmu klientom. Wycofanie samochodu z używania nie ma zatem charakteru jedynie przejściowego i pojazd nie zostanie przywrócony do używania na potrzeby prowadzonej przez Spółkę działalności. W konsekwencji, Spółka ocenia, że wraz z dniem przekazania pojazdu na plac Spółki traci on cechy środka trwałego podlegającego amortyzacji w rozumieniu art. 16a ust. 1 ustawy o CIT.

Stosownie do art. 16h ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 16k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji, z zastrzeżeniem art. 16e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których zgodnie z art. 16 ust. 1 nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Jak natomiast wskazano, art. 16a ust. 1 ustawy o CIT wprost przewiduje, że dokonywanie odpisów amortyzacyjnych środków trwałych, które nie zostały oddane do używania innemu podmiotowi na podstawie stosownej umowy, wymaga bezpośredniego, a więc fizycznego i faktycznego ich wykorzystywania przez podatnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W konsekwencji, Spółka ocenia, że wraz z wycofaniem samochodu z eksploatacji i przekazaniem go na plac Spółki, traci on cechy środka trwałego w sposób definitywny, a nie jedynie tymczasowy, co oznacza, że przestaje być ona uprawniona do dokonywania odpisów amortyzacyjnych od tych pojazdów.

Stanowisko Spółki w tym zakresie wzmacnia także stanowisko zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 16 kwietnia 2014 r., sygn. akt III SA/Wa 2109/13, LEX nr 1560200, w którym Sąd uznał, że faktyczne zaprzestanie wykorzystywania środka trwałego do prowadzonej działalności gospodarczej oznacza, że podatnik przestaje być uprawniony do dokonywania odpisów amortyzacyjnych. Jak wskazano w uzasadnieniu przywołanego wyroku: „W sytuacji, gdy Skarżąca nie używa i nie może używać określonych środków trwałych bezpośrednio na potrzeby prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, nie można uznać za spełnioną przesłanki używania środka trwałego, przewidzianej w art. 16a ust. 1 u.p.d.o.p. Konstatacji tej nie zmienia okoliczność, iż w przyszłości możliwe jest dokonanie sprzedaży, likwidacji lub też wydzierżawienie urządzenia. Działania te będą bowiem skutkiem tego właśnie, że Skarżąca przestała wykorzystywać wyrejestrowane automaty na potrzeby prowadzonej działalności”.

Podobnie również w Interpretacji Indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z dnia 22 września 2017 r., Znak: 0113-KDIPT2-2.4011.186.2017.4.ACZ: „Wobec powyższego, w opinii organu podatkowego, w przedmiotowej sprawie od momentu, gdy wymontowanie elementu/elementów środka trwałego spowodowało, że składnik ten przestał być zdatny do użytku i przestał być wykorzystywany przez Spółkę zgodnie z przeznaczeniem na potrzeby Jej działalności gospodarczej, zgodnie z dyspozycją art. 16a ust. 1 ustawy, należy zaprzestać odnoszenia w koszty uzyskania przychodu Spółki odpisów amortyzacyjnych od takiego środka trwałego. Skoro bowiem Spółka zdecydowała by nie dokonywać napraw takiej maszyny, lecz wykorzystać jedynie jej, części do remontów innych urządzeń, to po wymontowaniu danych części, maszyna nie była wykorzystywana w Spółce jako środek trwały, kompletny i zdatny do użytku, lecz jedynie jako „bank części zamiennych”. Decyzja ta wpływa więc na możliwość uznania takiej maszyny za środek trwały. Skoro - jak wskazuje Wnioskodawca - zmienia się jej przeznaczenie, nie spełni podstawowego warunku uznania jej za środek trwały”.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które Państwo przedstawili we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego podanego przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

W odniesieniu do powołanych przez Wnioskodawcę interpretacji indywidualnej oraz orzeczeń sądów administracyjnych należy stwierdzić, że zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla Organu wydającego przedmiotową interpretację. Powołane interpretacje nie stanowią źródła prawa, wiążą strony w konkretnej indywidualnej sprawie, więc zawartych w nich stanowisk organów podatkowych nie można wprost przenosić na grunt niniejszej sprawy. Każdą sprawę tut. Organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2023 r. poz. 1634 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym